موزه حقوق بشر کانادا طرحی از آنتوان پری داک

به گفته آنتوان، هدف عکاس از این عکس دو مطلب مهم بوده: اول این که من عاشق اسکی، شیرجه و موتور سواری هستم و مدت زیادی از زندگی ام را در این راه و روی کوه ها و مکان های بسیار مهم سپری کردم و برای درکی از احساسات و غریزه این کار را انجام دادم و از سوی دیگر حس خوب و وصف ناپذیر من درباره زمین شناسی و آرامش و سکوتی که در کوه و صحرا حکم فرماست.

حالا آنتوان راه خود را در بین برف ها می داند، طرح های او در وینپگ (Winnipeg)، مانیتوبا (Manitoba)، موزه حقوق بشر که در سال 2014 بازگشایی شد و این طرح بعد از پنج سال پس از شروع کار برنده بهترین طرح در مسابقات طرح بین المللی گردید. 260000 مترمربع زیربنای طرح بر روی تپه که منطقه تیندال لایمستون (Tyndall Limestone) را در بر گرفته است. 7000 مترمربع؛ اتاق های دهلیزی شکل با باغ زمستانی که در بالای این ساختمان قرار گرفته و با 5000 پنل شیشه ای محصور شده است. کل ساختمان، 100 متر ارتفاع و از جنس شیشه شفاف است. ورودی این ساختمان باریکه هایی از چمن زار و در یک قدمی آمفی تآتر این ساختمان دیده می شود.

ساختمان با موانعی از جمله کمبود بودجه، درگیری بین بنیان گذاران و گروه اجرایی، جانب داری های مربوط به امور موزه داری و مسایل مربوط به موزه برای حفظ تاریخ کانادا تا امور مربوط به نمایش موزه،رو به رو بود. پری داک، پروژه مهم خود را بیرون از جنوب غربی آمریکای شمالی طراحی کرد. او می گوید: این کار شبیه به انتخاب یک نفر از مکزیک بود در حالی که این فرد باید به لحاظ شخصیتی با اکولوژی و مسایل زمین شناسی با مکان جدید هماهنگ می شد. تغییرات آب و هوایی در این ناحیه زیاد است و زمین گرمای خود را خیلی زود از دست می دهد.

در این مکان هم مانند برای غلبه به تغییرات آب و هوایی باید تصمیم گیری می شد. بیلبائو افکت (Bilbao Effect)، این همان تصمیمی بود که اتخاذ شد، در واقع طرح های فوق العاده فرنک گری از یک جامعه آشفته مانند، بیلبائو و اسپانیا را به جایی رساند که مرکز فرهنگ و معماری دنیا شد. حتی یاد جان اوتزان از خانه اپرای سیدنی هم خالی از لطف نیست و اخیرا همین ساختمان حقوق بشر در وین پگ و در تقابل افق، زمین و آسمان مثال خوبی از این تحولات است.

اما در وین پگ نتیجه بسیار جالب است. برخلاف موزه اسپانیایی (که زیبایی آن با دکوراسیون داخلی ضعیف اش از بین رفته)، موزه حقوق بشر گویی از داخل به خارج جلوه گری می کند، که این نتیجه مدت ها کار بر جنبه های سینمایی و روانشناختی این اثر می باشد. پری داک می گوید: ساختمان این موزه حاصل اندیشه و تفکر و پیشروی بر اساس نظم و برنامه است.

این برنامه و نظم وابسته به نیروی محرکه است. او در حین موتورسواری در مسیر موزه می گوید: موانع موجود درکار و عقب و جلو شدن ها در این طرح مانند دوگانگی در روشنایی و تاریک بود. این دوگانگی، تصویری بزرگ است، وقتی شروع می کنید در تاریکی هستید و وقتی به اوج می رسید در روشنایی. در مسیر ورودی در دالانی هستید که از شکافی باریک تنها سو سویی از نور را می بینید،گویی در اعماق تاریکی فرو رفته اید، سپس به جایی می رسید بالاتر از نقطه ای که بودید. دقیقا شبیه به کنسرت جان کیج(John Cage)، زمانی که او پشت پیانو می نشیند و چیزی نمی نوازد. این تاریکی تماما تیره و به رنگ سیاه است، هیچ اثری از رنگ های دیگر نیست، این تصویر با پل هایی با سنگ های مرمرین در سویی دیگر هدایت می شوند که کیلومترها با جایی که هستید فاصله دارد. پری دیک این قضیه را ضمنی می داند. وقتی با این پل ها به این مکان می رسید، یکی پس از دیگری، در منطقه امن قرار دارید. می توانید به آسمان نگاه کنید و زیر پایتان زمینی است که در اعماق تاریکی آن بودید. درس های خوب و بد در کنار هم شما را به این نقطه رساند. در این لحظه می توانید در خود بلند فریاد بزیند، این تویی که این مسیر را طی کردی و این برج عظیم را برافراشتی.

با خشنودی و رضایت تمام به منظره ای از آنچه ساختید نگاه کنید، راه پله های مارپیچ که مشرف به باغ زمستانی هستند، این مسیر با شش گوش هایی از سنگ های آتش زنه دوره مغول سنگ فرش شده، باغ از طرفی دیگر به مراکز اداری مشرف است و به راحتی می توان مردم و حرکت های آن ها را در این مسیر تصور کرد.

این ساختمان خود نمونه ای از رفتار یکپارچه است، که دریچه ای به سمت تجربه شخصی و تفسیر متفاوت است. در اینجا تصویری از یک رقصنده غیر حرفه ای می بینیم که از گرفتن یک ژست خوب خودداری می کند، تا چیزی را با زبان بی زبانی گوشزد کند: جدای از تمام این سنگ ها و فلزها و شیشه هایی که اینجا می بینید، این ساختمان کار دست بشر و قصد و تفکر انسانی است. نکته مهمی که باید در مورد کار پری دیک بدانیم این است که حتی اگر ارزش های انسانی را که هر معماری به آن نیاز دارد از او جدا کنید باز هم در نهایت او نیازمند به پناهگاهی مقدس برای رسیدن به هدف است. امروز کارهای اوتزون، سارینن و حتی پری دک از جمله طرح های قابل تامل در حرفه معماری می باشند.