غشای خودسازگار و پاسخ به نور خورشید با استفاده از مفصل‌های جنبشی

نیاز به خلق ساختمان‌هایی که هماهنگ با محیط‌زیست سازگار باشند؛ امری اجتناب ناپذیر است. با تکیه بر تکنولوژی می‌توان مصرف انرژی را بهینه کرد. در اینجا به راه‌حل ایجاد شده توسط Nohelia Gonzalez (نوهلیا گونزالز) و Shreyas More (شریاس مور) اشاره می‌کنیم.

تکنولوژی و حفاظت از محیط‌ زیست، به سرعت در حال ادغام با یکدیگر هستند و در این پروژه، یک الگوی طراحی جدید به وجود آمده است. شیوه خلق شده، فقط نسبت به تغییر موقعیت حساس نیست؛ بلکه ظرفیت شناسایی مشکلات و پاسخ دادن به آن‌ها بدون اتلاف وقت را دارد. راه‌حل‌های فعال طراحی تأثیری عمیق بر روی معماری گذاشته‌اند اما در بیشتر موارد فقط نسبت به انرژی حساس هستند.

شیوه Gonzalez و Shreyas، دست به یکپارچه‌سازی اجراهای فعال و استراتژی‌های منفعل معماری می زند. غشای خودسازگار حاصل از تحقیق آن‌ها درباره حافظه فضای آلیاژ نیتنل است؛ این آلیاژ ترکیبی از نیکل و تیتانیوم می‌باشد که از آن برای ساخت یک موتور جنبشی منفعل سازگار با علائم زیست‌محیطی استفاده شد.

غشای خودسازگار از دو قسمت اصلی تشکیل شده، مفاصل جنبشی از جنس لیتنل و یک هندسه تاشو از مکعب‌هایی که کنار هم قرارگرفته‌اند؛ این دو جز به‌صورت یکپارچه با یکدیگر کار می‌کنند. بدون این که بخواهیم از زبان علمی استفاده کنیم؛ این دو قسمت به حضور و غیاب تابش خورشید واکنش و پاسخ می‌دهند. بنابراین یک واحد قابل آرایش ایجاد می‌شود که هم از نظر فیزیکی و هم انرژی تطبیق‌پذیر است.

تیم طراحی پیش‌بینی می‌کند؛ غشا خودسازگار دریچه‌ای نو به سوی معماری تطبیق‌پذیر باز می‌کند که هزینه ساخت‌وساز با این روش کم و وزن ساختمان حاصل پایین خواهد بود؛ همچنین با توجه به زاویه تابش می‌توان شکل سازه را تغییر داد.