رویای ساخت برج تاتلین (Tatlin) در کنار رود سیلیوانگ 

بیشتر شهرهای دنیا با مشکلات زیست‌محیطی ناشی از رشد سریع جمعیت روبه‌رو هستند. گرایش به شهرنشینی نیز مزید بر علت شده است. به‌منظور ایجاد فضاهای بیشتر، خیلی از جنگل‌ها و زمین‌های کشاورزی جای خود را به خانه، هتل، تفریحگاه، ساختمان‌های بلند و مناطق تجاری داده‌اند. کاهش اراضی کشاورزی به معنای کاهش منابع تولید غذا برای جمعیت روبه رشد شهرنشین است. رواج جنگل‌زدایی نیز منجر به افزایش دمای جهان، آلودگی هوا و بدتر شدن شرایط زندگی شده است.

سومین برج بین‌المللی Tatlin در سال ۱۹۱۹ و به دست معمار توانمند روسی، ولادمیر تاتلین طراحی شد که قرار بود نقش مرکز تبلیغات سیاسی شهر را ایفا کند. در واقع، طرح برج تاتلین حاصل تلاش یک گروه ملی بر علیه کشورهای توسعه‌یافته بود و می‌توانست حتی از برج ایفل یا مجسمه آزادی نیز پیشی بگیرد.

اما متأسفانه برج تاتلین را فقط به عنوان نمادی آرمانی به خاطر می‌آوریم چون هرگز ساخته نشد. ایدئولوژی برج باعث شد که بعد از سال‌ها، دوباره طرح آن به جریان بیفتد؛ حالا یک تیم طراحی قصد دارد که با تجدیدنظر در مورد طرح برج تاتلین ( Tatlin )، از آن برای مقابله با مشکلات حاضر استفاده کند. گروه معماری به طبیعت به عنوان پایه‌ای برای خلق افکار نو در جوامع مدرن می‌نگرد تا یک زندگی بهتر و شهری پایدارتر به فردایمان هدیه کنند.

برج تاتلین ( Tatlin ) قرار است که در کنار رود سیلیونگ، یعنی آلوده‌ترین رود شهر جاکارتا ساخته شود. همان‌گونه که این رود در میان پایتخت اندونزی جریان دارد؛ ساختمان‌های بسیاری در جوار آن ساخته شده است و حالا سیلیوانگ از گسترش جمعیت و شهرنشینی رنج می‌برد. قبلاً، رود دارای اکوسیستمی غنی بود که دیگر از آن خبری نیست. امروزه، اطراف رود، منطقه‌ای متراکم محسوب می‌شود؛ طبق آمار در هر هکتار، ۴۷۲ نفر زندگی می‌کنند که موجب کاهش عرض رود و مانع جریان طبیعی آب شده است. وقوع سیل (حدود دو تا سه متر در هر سال)، فاضلاب شهری، کمبود برق، آب‌وهوای نامساعد و کمبود فضاهای عمومی، مشکلات عمده مناطق پیرامون رود هستند.

برج دارای ۴۰۰ متر ارتفاع و ساختاری خمیده است که با دو پوسته حلزونی شکل احاطه می‌شود؛ پوسته‌ها از ساختارهای داخلی به شکل یک حجم عظیم، یک هرم، یک استوانه و یک نیمکره حمایت می‌کنند. با مطالعه فضاهای خلق شده توسط ساختار، می‌توان استنباط کرد؛ برج پتانسیل این را دارد که پذیرای فعالیت‌ها، برنامه‌ها و تکنولوژی‌های متنوع باشد. علاوه بر اتحاد ساختار و جابه‌جایی‌های عمودی برج، با استفاده از راه‌های مختلف می‌توان سطوح وسیع آن را نیز به هم پیوند زد.

توانمند کردن کره زمین در جهت ریکاوری اتمسفر، هدف برج از تمیز کردن زمین‌های اطراف رود و دعوت از مردم برای ساکن شدن در درون Tatlin است. برج میزبان برنامه‌های مختلفی چون پرورش دام اهلی، ماهی، کشاورزی، تولید انرژی و تصفیه آب‌وهوا است.

پلان ساختمان به سه قسمت اصلی عمومی، مسکونی و نواحی تولید تقسیم شده است. فضاهای عمومی در طبقه همکف و درون بالکن‌ها قرار دارند. در این بین، محیط‌هایی برای حفظ بقای درخت‌ها و فروش محصولات کشاورزی اضافی اختصاص یافته که هر یک از این نواحی به سمت بالا رفته و با یک پل به هم وصل می‌شوند. فضاهای مسکونی، درون هسته هر یک از این نواحی قرار دارند. قسمت‌های مسکونی با زمین‌های کشاورزی واقع در بین نواحی مسکونی و اسکلت برج، احاطه شده‌اند. این زمین‌های کشاورزی، منبع تولید سبزیجات، گوشت، ماهی و لبنیات مصرفی ساکنین برج محسوب می‌شوند و مابقی تولیدات نیز به فروش خواهد رسید. حداقل ده درصد از هر محصول اضافه خواهد بود. یک برج، خانه ۹هزار نفر است و در نتیجه ۱۹ هکتار زمین را به طبیعت باز برمی‌گرداند.

توربین‌های بادی و پنل‌های فتوولتائیک که سطوح برج را می‌پوشانند؛ برق تولید می‌کنند. توربین‌های آبی نیز با استفاده از گرانش آب رود به تولید برق می‌پردازند؛ همچنین آب را به سمت اسکلت دوبل و حلزونی ساختمان پمپاژ می‌کنند. در همین حین، آب تصفیه شده و داخل انبارهای زیرزمینی ذخیره می‌شود. از این آب پاک برای مصارف خانگی و کشاورزی استفاده خواهد شد.

در پایان، تیم معماری با بازطراحی برج Tatlin، شهرها را مهمان فضاهایی نو می‌کنند؛ مکان‌هایی که مردم می‌توانند کنار هم و درون برج‌های خودکفا، زندگی و کار کنند. رویای ساخت برج بعد از صد سال، راهنمای مسیری جدید شده که نشان می‌دهد؛ چگونه جوامع مدرن می‌توانند خود را با تکنولوژی‌های پیشرفته و فضاهای نو تطبیق دهند؛ فضاهایی که کانسپت شهرنشینی و روابط اجتماعی را متحول می‌کنند؛ در حالیکه با طبیعت نیز سازگار هستند.