معمار (مهندس معمار)

معمار (Architect) کسی است که نقشه می کشد، طراحی می کند و بر ساخت و ساز ساختمان نظارت دارد. حرفه معماری به معنای ارائه خدمات در ارتباط با طراحی و ساخت و ساز ساختمان و فضای داخل و اطراف آن است که به عنوان هدف اصلی انسان برای مالکیت یا استفاده از آن می باشد. ریشه کلمه معماری که از واژه لاتین Architectus می باشد، از واژه های یونانی (arkhi-, chief + tekton, builder) مشتق شده است؛ به عنوان مثال: سازنده ارشد.
بطور حرفه ای، تصمیمات یک معمار امنیت عمومی را تحت تأثیر قرار می دهد. در نتیجه وی باید آموزش های تخصصی را پشت سر بگذراند که این آموزش ها شامل: آموزش پیشرفته و عملی (یا کارآموزی) جهت تجارب عملی برای کسب مجوز معماری هستند.
واژه های معمار و معماری هم‌چنین برای معماری مناظر، معماری دریایی و اغلب حوزه های مرتبط با فناوری اطلاعات (مانند معمار شبکه یا معمار نرم افزار) استفاده می شود. در اغلب حوزه های قضایی، از واژه معماری به صورت حرفه ای و تجاری استفاده می شود و "معمار مناظر" از نظر قانونی محافظت می‌شود.

خاستگاه معماری

در طول دوران باستان و قرون وسطی، بسیاری از طرح ها و ساخت های معماری توسط صنعت گرانی چون سنگ تراشان و نجاران انجام می شد که به مرور نقش استاد خانه ساز را گرفتند. تا دوران مدرن تمایز مشخصی بین معمار و مهندس وجود نداشت. در اروپا، عناوین معمار و مهندس اساساً تغییرات مکانی بود که به همان شخص ارجاع داده می شد و اغلب به جای هم مورد استفاده قرار می گرفتند. پیشرفت های مختلف در تکنولوژی و ریاضی باعث شده که معماران به طور حرفه ای تعلیم ببینند (جدای از داشتن دستان هنرمند). تا قرن پانزدهم از کاغذ برای رسم استفاده نمی شد اما بعد از آن در سال 1500 به طور چشمگیری مورد استفاده قرار گرفت. در سال 1600 اغلب از مداد برای طراحی استفاده می شد. استفاده از هردوی آن ها برای طراحی ساختمان های ابتدایی به منظور ساخت موجب شد که معماری به طور حرفه ای پیش برود. در همین زمان، ابداع پرسپکتیو خطی و نوآوری هایی مانند استفاده از طرح های مختلف برای توصیف یک ساختمان سه بعدی در دو بعد، به همراه افزایش درک درستی ابعاد، به طراحان ساختمان کمک می کرد که ایده های خود را به عرصه ظهور برسانند. با این حال پیشرفت در این حوزه تدریجی بود. تا قرن 18 صنعتگران طراحی ساختمان ها را به عهده داشتند (به استثنای پروژه هایی در سطوح بالا).

سبک معماری

در کشورهای توسعه یافته تنها افراد واجد شرایط با مدارک مرتبط، تایید شده و داشتن بدنی سالم از نظر فکری و روحی می توانند به طور قانونی مجوز معماری را کسب کنند. معمولاً کسب پروانه نیازمند داشتن یک مدرک معتبر از دانشگاه، گذراندن امتحانات با موفقیت و یک دوره آموزش است. استفاده از اصطلاحات و عناوین، هم‌چنین اعطای مجوز به افراد برای معمار شدن توسط قانون محدود شده است. اگر چه به طور کلی مشتقات آن همانند طراح معماری توسط دولت محدود نشده است. برای معماری باید توانایی برای عمل کردن جدا از نظارت بر آن باشد. واژه طراح حرفه ای ساختمان (یا طراح حرفه ای)، در مقابل، یک اصطلاح گسترده است که شامل شغلی است که به طور مستقل تحت نظارت حرفه ای قرار دارد مانند حرفه های مربوط به مهندسی یا کسانی که تحت سرپرستی یک معمار کارشناس (مانند معماران فنی و معماران کارآموز) عمل می کنند. در بسیاری از جاها، افراد غیرمجاز ممکن است خدمات طراحی خارج از محدودیت های حرفه ای مانند طراحی خانه و سایر ساختمان های کوچک تر را انجام دهند.

شغل مهندس معمار

در حرفه معماری، دانش فنی و زیست محیطی، طراحی و مدیریت ساخت و ساز، و درک درستی از بیزنس (کسب و کار) برای طراحی مهم هستند. با این حال نیروی محرکه برای طراحی فراتر از آن است. یک معمار پروژه از مشتری می گیرد که آن پروژه ممکن است شامل تهیه گزارش امکان سنجی، بازرسی های ساختمانی، طراحی یک یا چندین ساختمان، سازه و فضاهای میان آن ها باشد. معمار در گسترش احتیاجات مشتری سهیم است. در طول پروژه (برنامه ریزی برای مالکیت)، معمار یک تیم طراحی تدارک می بیند. مهندسین سازه، مکانیک ها، مهندسین برق و دیگر متخصصان، که برای ساخت هماهنگ هستند؛ توسط مشتری و یا معمار استخدام می شوند.

نقش طراحی

معمار استخدام شده توسط مشتری عهده دار ساخت مفهوم طراحی که مطابق با احتیاجات مشتری و ارائه تسهیلات مناسب است؛ می‌باشد. معمار باید با ملاقات و سؤال از مشتری، تمامی الزامات و تفاوت های جزئی از پروژه را بداند. اغلب جزییات طرح در آغاز روشن نیست و متضمن درجه ای از ریسک در انجام طراحی است. معمار در ابتدا باید پیشنهادهایی به مشتری بدهد که ممکن است باعث دوباره کاری شود. برنامه یا به اختصار تولید پروژه که با تمام نیازهای لازم آن ضروری است؛ یک راهنما برای معمار در ایجاد مفهوم طراحی بوجود می آورد.
به طور کلی انتظار می رود که اهداف طراحی، هم تخیلی باشد و هم عملی؛ اما مقدار دقیق و ماهیت این اهداف بسته به مکان، زمان، امور مالی، فرهنگ و صنایع موجود و فناوری هایی که در آن طراحی صورت گرفته است، متفاوت می‌باشد.
طراحی ساختمان بسیار پیچیده و نیازمند تفکری عمیق است (بدون توجه به مقیاس پروژه). یک پیش بینی قوی، یک پیش نیاز است. هر تصور کلی از یک طراحی، در مراحل اولیه نیازمند شمار زیادی از مسائل و متغیرهاست که شامل کیفیت فضا، کاربرد، اهداف این فضاها، اتصالات (پیوستگی ها)، روابط و مناظر بین فضاها (این که چگونه در کنار هم قرار بگیرند و هم‌چنین اثر اهداف روی موقعیت های ضروری و گسترده) می‌باشد. بایستی انتخاب مواد و تکنولوژی به درستی صورت پذیرد. آزمایش و بررسی در مراحل اولیه طراحی برای حصول اطمینان از نبود موانع احتمالی (مانند هزینه های بیش از حد انتظار) که ممکن است بعد از آن رخ دهد. مکان ساختمان و اطراف آن، هم‌چنین فرهنگ و تاریخچه آن روی طراحی تأثیر گذارند. طراح هم‌چنین از میزان تحمل پذیری محیط برای ساخت پشتیبانی می کند. معمار ممکن است (به طور عمدی یا غیر عمدی) با درجاتی کم‌تر یا بیش‌تر تحت تأثیر نظریه های معماری جدید و یا فعلی باشد و یا به تاریخ معماری رجوع کند.
بخش کلیدی طراحی اغلب معماران، مشاوره با مهندسین، نقشه برداران و دیگر متخصصان در طول طراحی و اطمینان حاصل کردن از حمایت های ساختاری و عناصر تهویه مطبوع در طرح است که به عنوان یک کل هماهنگ می‌شود. کنترل و برنامه ریزی هزینه های ساخت و ساز نیز بخشی از این مشورت ها می‌باشد. هماهنگی جنبه های مختلف شامل درجه بالایی از ارتباطات تخصصی از جمله فناوری های پیشرفته کامپیوتر مانند BIM (ساختمان مدیریت اطلاعات) CAD و فناوری مبتنی بر ابر(CLOUD) می‌باشد.
در کل اوقات طراحی، معمار به مشتری بازخورد کارش را گزارش می دهد. معماران با حوزه های قضایی محلی و فدرال در مورد مقررات و کدهای ساختمانی سروکار دارند. معمار ممکن است نیاز به تطابق با نقشه-های محلی و قوانین ناحیه ای مانند: موانع مورد نیاز، محدودیت ارتفاع، نیاز به پارکینگ، نور مورد نیاز (پنجره) و استفاده از زمین، داشته باشد. در بعضی مناطق قضایی، وی ملزم به تبعیت از طراحی و حفظ نمای تاریخی است. در حال حاضر سلامتی و مصون ماندن از خطرات، بخش مهمی از طراحی است و در بسیار از مناطق قضایی گزارشات و سوابق طراحی مورد نیاز است که شامل توجه مداوم می باشد مانند: مصالح و مواد آلاینده، مدیریت ضایعات و بازیافت آن، کنترل ترافیک و ایمنی از آتش است.

معنای طراحی

پیش از این، معماران برای نشان دادن طرح های خود مجبور بودند نقاشی بکشند. در حالی که هنوز طرح های اولیه توسط معماران استفاده می شود، تکنولوژی کامپیوتر در حال حاضر به استانداردهای صنعتی تبدیل شده است. با این حال طراح ممکن است از تصاویر، کلاژها، پرینت ها، لینوکات ها (Lino-Cuts) و دیگر رسانه-ها در تولید طرح خود استفاده کند. به طور گسترده، معماران از نرم افزارهای کامپیوتری مانند BIM برای چگونگی طراحی خود استفاده می کنند. فناوری BIM اجازه می دهد که به طور مجازی برای ساخت ساختمان استفاده شود که مانند یک پایگاه اطلاعاتی عمل می‌کند و جزئیات طراحی و ساخت و هم‌چنین ساختمان طراحی شده، تعمیرات لازم و نگهداری آن را ارائه می دهد.

نقش محیط زیست

چون که ساختمان های متداول در حال حاضر به عنوان قطره ای از کربن در جو زمین شناخته می‌شوند؛ افزایش کنترل بر روی مکان ساختمان و فناوری های مرتبط برای کاهش آلایندگی، افزایش بهره وری انرژی و استفاده از منابع انرژی تجدید پذیر بر روی آن ها اعمال می گردد. منابع تجدید شدنی انرژی ممکن است در داخل ساختمان پیشنهاد شود و یا توسط ارائه دهندگان انرژی های تجدید پذیر محلی و یا ملی توسعه یابد. در نتیجه معمار به آیین نامه هایی نیاز دارد که به طور مستمر بروزرسانی می شوند. در بعضی از پیشرفت های جدید مصرف انرژی بسیار کم است. به هر حال معمار برای ارائه طرح های خود در جهت داشتن محیطی پیشرفته تر باید ابتکارهای خود را ارائه دهد مانند: ارائه خدمات حمل و نقل با انرژی پایین، استفاده از روشنایی طبیعی روز به جای نور مصنوعی، تهویه طبیعی به جای تهویه هوا، مدیریت آلودگی و ضایعات، استفاده از مواد قابل بازیافت و موادی که به راحتی در آینده بازیافت می‌شوند.

نقش ساخت و ساز

همان طور که طراحی دقیق تر و پیشرفته تر می‌شود، مشخصات و جزئیات طراحی از تمام عناصر و اجزای از ساختمان ساخته می‌شود. تکنیک های ساختمان سازی به طور مداوم در حال پیشرفت است به طوری که معمار را از این امر مطمئن می سازد که همگام با این پیشرفت ها گام برخواهد داشت.
بسته به نیازهای مشتری و ملزومات داشتن صلاحیت، گستره خدمات معمار در مراحل ساخت و ساز می-تواند گسترده (جزئیات آماده سازی سند و بررسی ساخت و ساز) و یا با درگیری کم‌تر (مانند اجازه دادن پیمانکار برای انجام طراحی و ساخت) باشد.
معمارها معمولاً پروژه های خود را برای مناقصه به مشتریان ارائه می دهند، به پیمانکار در مورد پروژه اطلاعات لازم را می دهند، تسهیل (کمک) می‌کنند و در نهایت قراداد توافقی بین مشتری و پیمانکار تهیه می‌کنند. این قرارداد از نظر قانونی لازم است و تحت پوشش یک محدوده وسیعی از جنبه هاست از جمله: بیمه، تعهدات تمام ذینفعان، وضعیت اسناد طراحی، مقررات برای معمار از لحاظ دسترسی و روش های کنترل کارها (وظایف محوله). بسته به نوع قرارداد مورد استفاده، مقررات برای مناقصه های زیرمجموعه قراردادها، ممکن است بیش‌تر مورد نیاز باشد. معمار ممکن است به بعضی از مواردی که توسط یک ضمانت نامه تهیه شده اند، نیاز داشته باشد که انتظار می رود دوام داشته باشد و جنبه های دیگری از مواد، تولیدات و یا مواد را شامل شود.
در بعضی از حوزه های قضایی، اطلاعات مربوطه به مقامات قبل از شروع داده می‌شود؛ درنتیجه دادن اطلاعات به مقامات محلی برای انجام بازرسی به صورت خودمختار صورت می گیرد. پیمانکار به طور معمول خریداری طرح های پیمانکار، تهیه و نسخه دستورالعمل موقعیت و ارائه گواهی برای پرداخت به پیمانکار را انجام می دهد که بر پایه کارهای انجام شده و هم‌چنین هرگونه مواد و هرگونه کالای خریداری شده و یا استخدام می‌باشد. در انگلستان و دیگر کشورها، یک نقشه بردار ممکن است بخشی از هزینه را به تیم مشاور ارائه دهد. در مقیاس بزرگتر پروژه های پیچیده، یک مدیر ساخت خودمتختار (مستقل) اغلب افرادی را برای کمک به طراحی و ساخت و ساز استخدام می کند.
در بسیاری از حوزه ها، صدور گواهینامه برای کارهای تکمیل شده و نیمه تکمیل شده الزامی است. تقاضا برای صدور گواهینامه مستلزم درجه بالایی از ریسک می‌باشد. بنابراین بازرسی مرتب از کار برای پیشرفت کردن لازم است و آن بدین جهت است که اطمینان حاصل شود که طراحی مطابق با تمام قوانین و مجوزهای مربوطه انجام شده است.

به کارگیری جایگزین ها و تخصص ها در معماری

دهه های اخیر شاهد افزایش تخصص به صورت حرفه ای بوده است. بسیاری از معماران و شرکت های معماری بر روی انواع خاصی از پروژه ها (مانند مراقبت های بهداشتی، خرده فروشی، مسکن عمومی، مدیریت حادثه)، تخصص فنی و یا روش های تحویل پروژه تمرکز دارند. بعضی از متخصصان معماری به مواردی مانند مقررات ساختمان، پوشش ساختمان، طراحی پایدار، نگارش فنی، محافظت از آثار تاریخی (US) یا محافظت (UK)، دسترسی دارند و یا از دیگر مشاوران متخصص استفاده می‌کنند.
بسیاری از معمارها برای حرکت به سوی توسعه املاک واقعی (اموال)، برنامه ریزی تسهیلات شرکت ها، مدیریت پروژه، مدیریت ساخت و ساز، طراحی داخلی و یا سایر زمینه های مرتبط در تلاشند.
اگرچه تغییرات از مکانی به مکان دیگر وجود دارد، بسیاری از معماران در جهان برای ثبت نام به صلاحیت نیاز دارند. برای این کار سه چیز مورد نیاز است: آموزش، تجربه و آزمون.
به طور کلی نیازهای آموزشی شامل مدرک دانشگاهی در معماری است. تجربه برای نامزدهای کسب مدرک است که توسط یک دوره کارآموزی یا کارورزی (بسته به حوزه معمولاً دو تا سه سال) طول می کشد. در نهایت، یک آزمون ثبت نام و یا یک سری امتحان قبل از اخذ مجوز مورد نیاز است.
قبل از اواخر قرن 19 میلادی، به طور حرفه ای طراحی و نظارت بر پروژه های ساختمانی، لزوماً نیاز به برنامه معماری جداگانه ای در یک محیط آموزشی نداشت. در عوض، به آن ها تحت عنوان معماران تأسیس آموزش داده می شد. قبل از دوران مدرن، هیچ تمایزی بین معماران، مهندسان و اغلب هنرمندان وجود نداشت و بسته به موقعیت این عناوین برای آن ها به کار می رفت. آن ها اغلب به عنوان استاد سازنده یا نقشه بردار پس از گذراندن چند سال به عنوان شاگرد (مانند Christopher Wren) نامیده می شدند. مطالعه رسمی معماری در مؤسسات دانشگاهی نقشی محوری در توسعه حرفه ای آن به عنوان یک کل بازی می کرد و به عنوان یک نقطه کانونی برای پیشرفت در تکنولوژی و تئوری معماری بود.

 درآمد مهندس معمار

هزینه های معماری معمولاً بر روی یک درصد از ارزش ساخت به عنوان یک نرخ در واحد ساخت و ساز ارائه می‌شود، نرخی ساعتی یا نرخی ثابت بر اساس مجموع هزینه ها. ترکیبی از این دو نیز رایج است. هزینه-های ثابت معمولاً بابت ساخت و ساز پروژه بین 4 تا 12 درصد متغیر است که برای پروژه های تجاری و سازمانی بسته به اندازه و پیچیدگی طرح متغیر است. این هزینه برای پروژه های مسکونی در محدوده 12 تا 20 درصد است. پروژه های نوسازی معمولاً درصد بالاتری دارند که 15 تا 20 درصد است. اما متوسط درآمد معمار و شغل معماری در حدود 3514 دلار در ساعت و یا 73090 دلار در سال است.
به طور کلی صدور صورت حساب برای شرکت های معماری، بسته به موقعیت مکانی و اقتصادی است. ساختمان های قدیمی (سنتی) وابسته به شرایط اقتصادی هستند اما با حرکت سریع به سمت جهانی شدن به فاکتوری مهم برای شرکت های بین المللی تبدیل شده اند. هم‌چنین درآمد نیز با توجه به تجربه، موقعیت در شرکت (کارکنان معمار، شرکا و یا سهامداران) و اندازه و محل شرکت متفاوت است.

سازمان حرفه ای معمار (شرکت معماری حرفه ای)

سازمان های حرفه ای ملی متعددی در کشورهای مختلف بوجود دارد که برای ارتقای حرفه ای و توسعه کار معماری به وجود آمده اند مانند:
موسسه معماران آمریکا (AIA)
موسسه سلطنتی معماران بریتانیا (RIBA)
انجمن نظام مهندسی معماران (ARB)

شرح شغل معمار

سرپرست ارشد / سهامدار:
بطور معمول صاحب شرکت یا سهامدار اصلی که ممکن است بنیانگذار شرکت نیز باشد عناوینی شامل مدیر عامل، رئیس شرکت، مدیر اجرایی، یا مدیریت اجرایی باشد.
سرپرست میانی / سهمامدار:
سرپرست یا شریک؛ عناوینی شامل معاون اجرایی یا ارشد رئیس یا دستیار مدیر اختیار می کند.
مدیر / سهامدار:
اخیرا شرکت ها از عنوانی شامل معاون رییس یا مدیر اصلی استفاده می کنند.
رئیس گروه معماری یا مدیر ارشد:
معمار ارشد یا معماری که گواهی معماری ندارد. مسئول عملکرد تمام بخش های شرکت است و به یک مدیر یا شریک گزارش می دهد.
مدیر پروژه:
مسئولیت پروژه های مختلف و تیم پروژه را بر عهده دارد از جمله تماس با مشتری، برنامه ریزی، و بودجه.
معمار ارشد / طراح:
معمار با مدرک معماری و یا بدون گواهی معماری اما با ۱۰ سال سابقه می باشد که دارای تخصص طراحی یا متمرکز روی بخش فنی است و مسئول فعالیت های اصلی پروژه است.
معمار / طراح سطح ۳:
و مسئول بخش هایی اصلی از پروژه است.
معمار / طراح سطح ۲:
و مسئول امور طراحی روزانه یا توسعه فنی پروژه هاست.
معمار / طراح سطح ۱:
معمار با مدرک معماری و یا بدون گواهی معماری اما با ۳ تا ۵ سال سابقه می باشد و مسئول بخش های خاصی از یک پروژه در پارامترهای تعیین شده توسط دیگران است.
معمار کارآموز:
دانشجو یا فارغ التحصیل دانشگاه معماری و بدون مجوز معماری است که به عنوان کارآموز، طراحی و یا راه حل های فنی را تحت نظارت معمار توسعه می دهد.

جایزه معمار  و عناوین جهانی معمار

طیف گسترده ای از جوایز که توسط انجمن های حرفه ای ملی و دیگر نهادها به معماران اهدا می‌شود، موجب به رسمیت شناختن معماران، ساخته هایشان، ساختارها و شغل حرفه ای آن ها شده است. جایزه پریتزکر (Pritzker Prize) که گاهی اوقات به نام جایزه نوبل معماری نیز خوانده می‌شود؛ پرسودترین جایزه معمار است. دیگر جوایز معماری عبارتند از: مدال طلای سلطنتی، مدال طلای AIA و پریمیوم ایمپریال (Praemium Imperiale).

معماران در کشورهای مختلف دنیا

معماران بریتانیایی کسانی هستند که دارای ساخته های عمده ای برای طراحی حرفه ای و یا آموزش معماری هستند و یا دارای بعضی راه کارهای حرفه ای می باشند، می بایست از طریق انستیتو سلطنتی معماران بریتانیایی انتخاب شوند و اگر مایل باشند بعد از آن نام خود را در FRIBA ثبت کنند. شخصی که درجه افتخاری دریافت می کند می بایست اصطلاح Hon. FRIBA قبل از نام خود قرار دهد و یک معمار بین المللی می-بایست از اصطلاح Int. FRIBA را قبل از نام خود قرار دهند. معماران در ایالات متحده که حرفه ای هستند و یا در طراحی و آموزش معماری برترند و یا دارای راهکارهای حرفه ای می باشند از طریق مؤسسه معماران آمریکایی انتخاب انتخاب شده و می توانند نام خود را در FAIA ثبت کنند. معماران در کانادا که سهم عمده-ای در این حرفه دارند از جمله کمک به تحقیقات، دانش، خدمات عمومی و یا بخاطر ساخته های ممتاز خود در کانادا و یا جاهای دیگر به عنوان همکار می توانند از مؤسسه معماری سلطنتی کانادا به رسمیت شناخته شوند و نام خود را در FRAIC ثبت کنند. در هنگ کنگ کسانی که به عضویت خبرگان معماری درمی آیند می بایست از اصطلاح HKIA قبل از نام خود استفاده کنند و کسانی که سهمی ویژه دارند پس از انتخاب شدن توسط مؤسسه معماران هنگ کنگ (HKIA)، شاید بتوانند به عنوان اعضای HKIA انتخاب شوند و از اصطلاح FHKIA پس از نام خود استفاده کنند.
معماران فیلیپینی و خارج از آن، (که ممکن است فیلیپینی باشند یا نه) به ویژه کسانی که در شغل خود ماهر می‌باشند، به عنوان معمار معرفی می شوند که به جای خانم یا آقا، خانم یا آقای معمار خوانده می‌شوند، به این صورت که قبل از نام خانوادگی آن ها از اصطلاح (BB/ GNG/G) استفاده می‌شود.