تاریخچه کامل کف‌پوش‌ها

کف‌پوش‌های اولیه: انتخاب‌های باستانی

کف‌پوش‌های متعلق به دوران‌های خیلی قبل، روی خود سطح زمین ساخته می‌شدند. ابتدا این سطوح را صاف و آماده می‌کردند؛ سپس ساختمان را حول آن می‌ساختند. در برخی موارد با استفاده از کاه و حصیر، سطح صاف‌تر و گرم‌تر می‌شد. گاهی اوقات نیز، پوست نمک‌سود شده حیوانات را روی زمین می‌انداختند تا یک لایه ایجاد کند.
گاهی اوقات، زباله‌ها و مواد دورریز را روی زمین ریخته و با قدم زدن روی آن‌ها، یک لایه جامد ایجاد می‌کردند.
در خانه‌های روستایی، قسمتی از فضای داخلی به دام‌ها اختصاص داشت. راه رفتن روی فضولات احشام، کف‌پوشی فشرده برجای می‌گذاشت؛ کف‌پوشی که به سختی بتن بود. آن‌ها با اعمال تغییرات و روش‌های متنوع، سعی بر ایجاد کف‌پوشی بهتر داشتند. پاشیدن خون حیوانات، بخصوص خون خوک، باعث می‌شد؛ سطح حاصل از مواد زائد سریع‌تر سفت شود و برای کاهش بوی فضولات از گیاه نعناع به همراه ترکیبات بوگیر استفاده می‌شد.

کف‌پوش‌های نخستین آمریکا شمالی

مردم قبیله‌ای آمریکا شمالی، روی کف ساختمان‌هایشان، شن می‌ریختند و بعد آن را صاف می‌کردند. با گذشت زمان، شن با جمع‌آوری زباله و مواد دورریختنی، شبیه یک بستر عظیم از آشغال دیده می‌شد. امکان پاک کردن کامل این سطوح و جایگزینی آن با یک لایه شن تازه وجود داشت تا کف‌پوشی صاف، گرم و بهداشتی خلق شود.
روش رایج دیگر در این مناطق، گستراندن دانه‌های آفتابگردان و بادام‌زمینی روی زمین بود. روغن این دانه‌ها در کنار نرم کردن کف پای افراد، سطحی مستحکم، فشرده و عاری از گرد و غبار ایجاد می‌کرد.

کف‌پوش‌های قدیمی هندی

در این منطقه، کف‌پوش‌های کثیف سنتی با به‌کارگیری دانه‌های شنی رنگی، دستخوش تغییر می‌شدند. شن‌ها را سراسر کف می‌پاشیدند؛ بعد آن‌ها را با دانه‌های برنج و گلبرگ‌ها میکس می‌کردند تا سایه و رنگ‌های طبیعی به‌صورت رندم روی کف برجای بمانند. گاهی نیز آن‌ها را به‌صورت طرح و الگوهای ظریف قرار می‌دادند.

تاریخچه کف‌پوش‌های سنگی

سازه‌های سنگی، نخستین بار در مصر و بیش از ۵۰۰۰ سال پیش بهبود یافتند؛ آن‌ها برای ساخت کاخ‌ها و مجسمه‌ها از قطعات بریده شده از کوه‌ها استفاده می‌کردند. یکی از قدیمی‌ترین نوع کف‌پوش‌های سنگی را می‌توان در اهرام ثلاثه دید.
تولید کف‌پوش سنگی با گذشت زمان، تکامل یافت. شواهد نشان می‌دهند؛ موزاییک‌های ریگی حدود ۳۰۰۰ سال قبل در یونان تولید شدند. صدها ریگ را قالب‌گیری می‌کردند تا به طرح موردنظر دست یابند.
نمونه‌های دیگری از کف‌پوش‌های حاصل از سنگ‌های طبیعی را می‌توان در دنیای باستان دید. سنگ مرمر یونان با سطحی مات، زیر نو خورشید می‌درخشید. طبق شواهد به دست آمده یکی از خانواده‌های سلطنتی کارتاژ، از یک نوع سنگ مرمر خاص ترکی استفاده می‌کردند.

سنگ‌فرش‌های حرارتی روم

در طول سلطنت امپراتوری روم، نوآوری‌های زیادی در زمینه تولید سنگفرش‌های طبیعی ظهور کرد. معماران بزرگ روم، قادر به طراحی یک سری کف‌پوش گرمایشی شدند. این سرامیک‌های بزرگ را روی تیرهای کف قرار می‌دادند که یک شکاف زیر این سطوح ایجاد می‌شد. یک طرف این سوراخ، یک کوره گرمایی و در انتها دیگر یک هواکش قرار می‌دادند که با به جریان درآوردن هوای گرم در زیر کف‌پوش موجب گرم شدن محیط می‌شدند. این نوع کف‌پوش گرمایشی در خانه‌های سلطنتی روم به چشم می‌خورند. بعد سقوط امپراتوری روم، تولید این نوع کف‌پوش در اروپای غربی متوقف شد. بیشتر این آثار در روم شرقی و جهان اسلام حفظ شده‌اند و اکثر این کف‌پوش‌های سنگی در اروپا در اثر استفاده نادرست از بین رفته‌اند.

تاریخچه کاشی‌های سفالی و پورسلین

هنر کاشی‌های سفالی به ماقبل تاریخ برمی‌گردد. با استفاده از خاک رس بستر رودها، کاشی‌هایی را به شکل نامنظم می‌ساختند که شکننده و مستعد ترک‌خوردگی بودند. مصری‌ها با دادن حرارت به این سرامیک‌ها، سختی را به آن‌ها بخشیدند و از این کاشی‌ها برای ساخت معابد، مجسمه‌ها و دیگر مکان‌ها استفاده ‌کردند.
کف‌پوش‌های سرامیکی در دوران کلاسیک یونان و اوایل امپراتوری روم، در اروپا محبوب شدند؛ سرامیک‌های تزئینی زیادی از این دوره برجای مانده است. بعد سقوط امپراطوری روم تا اواخر دهه ۱۸۰۰، این نوع کف‌پوش در اروپای غربی دیده نشد.
هنگامی که اروپا درگیر قرون سیاه بود؛ چینی‌ها موفق به تولید سرامیک‌های مدرن شدند.
سپس هنرمندان ایرانی با الهام گرفتن از چینی‌ها، این هنر را به دست آوردند و خاورمیانه به منبع کاشی‌های دکوری تبدیل شد و با گسترش کشورهای اسلامی به اوج خود رسید.
تولید انبوه کاشی‌های سفالی و پورسلین از سال ۱۸۴۳، یعنی زمان انقلاب صنعتی، در لندن شروع شد.

تاریخچه مختصری از فرش‌ها

قدمت فرش‌بافی در مصر باستان به ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد. آن‌ها رشته‌های کتانی را در تکه‌های رنگی پشم‌های تزئینی می‌بافتند.
در طی یک دوره صدساله، این هنر تا خاورمیانه، مغولستان و چین گسترش یافت.
یک نوع کف‌پوش بافتنی در سیبری پیدا شده که متعلق به ۴۰۰ سال قبل از میلاد مسیح است؛ اما ما همچنان معتقدیم که قدمت این نوع کف‌پوش بیش از این می‌باشد.
احتمالاً اوج تولید فرش‌های دست‌بافت سال‌های ۱۵۰۲ تا ۱۷۳۶، یعنی دوره حکومت صفویه در ایران می‌باشد. در طی این سال‌ها، هنر قالی‌بافی، گلیم‌بافی و کف‌پوش‌هایی از این قبیل، به تکامل رسید. زندگی ما از گذشته تا کنون با فرش‌های زیبا و لوکس ایرانی همراه بوده است.
فرش‌های ساده اروپایی از ۱۲۰۰ میلادی ظهور کردند و از دهه ۱۶۰۰، آثار زیبایی را به نمایش گذاشتند. از قرن هجدهم، با اختراع ماشین‌های قالی‌بافی، این هنر صنعتی شد.

پارچه، کف‌پوش فراموش شده

کف‌پوشی که در این قسمت به آن اشاره می‌کنیم؛ به دست فراموشی سپرده شده‌ است که در سال‌های میانی بین اروپایی‌ها محبوب بود. کرباس‌های محکم یا پارچه‌های بادبانی را در طرح‌های ظریفی رنگ می‌زدند؛ سپس برای حفظ رنگ پارچه، روی آن یک لایه روغن می‌کشیدند. این نوع کف‌پوش به دلیل ارزانی، جذابیت و نگهداری آسان تا اوایل دهه ۱۹۰۰، مورد استفاده قرار می‌گرفت. تا اینکه با اختراع لینولئوم (نوعی کف‌پوش) که تمامی این مزایا را به همراه داشت؛ جایگاه خود را از دست داده و در دل تاریخ گم شد.

اختراع کف‌پوش لینولئوم

این کف‌پوش در سال ۱۸۶۳، توسط فردریک والتون ابداع شد. زمانی که والتون در یک کارخانه تولیدکننده لاستیک، مشغول تحقیق بر روی یک لایه روغن تشکیل شده روی یک قوطی رنگ بود؛ کاملاً اتفاقی این کف‌پوش را اختراع کرد.
لینولئوم طی یک دوره کوتاه در نیمه اول قرن نوزدهم، با استقبال روبه‌رو شد اما در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، وینیل جایگزین آن شد. امروزه چون لینولئوم به محیط زیست آسیب نمی‌زند؛ در حال پس گرفتن جایگاه قبلی خود است.

تاریخچه کف‌پوش وینیل

یک نوآوری نسبتاً جدید در فناوری کف‌پوش، تولید سرامیک وینیل در سال ۱۹۳۳ است. اگرچه این محصول از ویژگی‌های قابل‌ملاحظه‌ای برخوردار بود اما تولید انبوه آن تا سال ۱۹۵۰ به تعویق افتاد زیرا به خاطر جنگ جهانی دوم با کمبود مواد روبه‌رو بودند. تولید مجدد آن بعد از جنگ، به سرعت مورد استقبال قرار گرفت.
تا قبل از دهه ۱۹۸۰، بیشتر کاشی‌های وینیل دارای درصد معینی پنبه نسوز بودند. این ماده موقع نوسازی کف‌پوش‌ها و کندن آن‌ها خطرناک و مستلزم برقراری ارتباط با یک شخص متخصص بود؛ اما با پیشرفت تکنولوژی، در ساخت این نوع کاشی، دیگر از این مواد سمی استفاده نشد.