۶ سازه برای نجات بشریت از دست خود!

در ۲۶ آوریل ۱۹۸۶، فاجعه‌ای بزرگ در نیروگاه هسته‌ای Chernobyl، واقع در شهر شمالی Pripyat اوکراین اتفاق افتاد و منجر به انتشار مواد رادیواکتیو در نواحی وسیعی از اوکراین، بلاروس و روسیه گشت. در همان روزها، بیش از پنجاه‌هزار نفر از این مناطق نقل مکان کردند و طی چهارده سال بعد نیز، شاهد فرار سیصد هزار نفر دیگر از این نواحی بودیم. حالا فضایی با مساحت ۲۶۰۰ کیلومتر مربع کاملاً تخلیه شده است و به نظر می‌رسد که تا صدها سال به همین حال باقی خواهد ماند. تا به امروز، خسارات ناشی از این فاجعه دقیقاً برآورد نشده است؛ احتمال می‌رود که در اثر این اتفاق، حدود چهار تا دویست هزار نفر به سرطان مبتلا شده باشند. فاجعه Chernobyl در کنار بمباران شیمیایی هیروشیما در ردیف دوم، هفت فاجعه هسته‌ای دنیا قرار دارد.
امروزه، درست بعد از سی سال، فاجعه Chernobyl را به عنوان یکی از حزن‌انگیزترین نمایش‌های تسلط انسان بر محیط می‌شناسیم؛ تسلطی که به راحتی مختل شده و یک مصیبت بزرگ به بار آورده است. اما در طول تاریخ، انسان‌ها نشان داده اند که از هر حربه‌ای برای مقابله با مشکلاتی که خودشان ایجاد کرده اند؛ استفاده می‌کنند. شش سازه‌ای که در ادامه خواهید دید؛ راه حل‌هایی برای مقابله با بلایای انسانی گذشته و احتمالی آینده بشمار می‌روند.

محدوده ایمنی جدید Chernobyl

شش ماه بعد از فاجعه Chernobyl، یک سازه بتنی با حجم چهارصد هزار مترمکعب ساخته شد تا از گسیل بیشتر مواد رادیواکتیو و آلوده جلوگیری کند. این سازه،Sarcophagus نامیده شد. به علت شتاب‌زدگی، ساختار Sarcophagus با مشکلات متعددی همراه بود؛ این سازه متکی بر قسمت‌های آسیب‌دیده ساختمان اصلی نبود .در دهه ۱۹۹۰، به علت نشت اشعه به داخل مجموعه و نواحی پیرامون، تصمیم گرفته شد که یک ساختار محافظتی جدید حول کل سیستم موجود ساخته شود.
محدوده امنیتی جدید Chernobyl، یک سازه هلالی شکل است که ۵/۹۲ متر ارتفاع، ۲۷۰ متر عرض و ۱۵۰ متر طول دارد. این حفاظ از جنس فولاد و پلی کربنات است. برای اینکه سازنده‌های این حفاظ، کمتر در معرض اشعه‌های رادیواکتیو قرار بگیرند؛ سازه را در فاصله ۱۸۰ متری راکتور مونتاژ و سپس آن را با استفاده از ریل به سایت منتقل کردند.

کانال کشتی‌رانی و بهداشتی شیکاگو

در قرن نوزدهم، شیکاگو هم مانند دیگر شهرهای در حال توسعه با مشکلی تحت عنوان زباله‌های انسانی مواجه بود. این مشکل در شیکاگو نسبت به بیشتر شهرها وخیم‌تر بود؛ زمین مسطح شهر و جریان کم رود موجود در شهر از عهده شستن فاضلاب انسانی برنمی‌آمدند و تهیه آب آشامیدنی از دهانه دریاچه میشیگان ممکن نبود. در سال ۱۸۵۴، این مشکل خیلی حاد شد و شیوع بیماری وبا منجر به مرگ شش درصد از شهروندان گشت. طی پنج دهه بعد نیز، رشد اقتصاد منطقه به بدتر شدن شرایط انجامید. امروزه شاخه جنوبی رود را با نام Bubbly Creek می‌شناسیم؛ این اسم گرفته شده از کشتارگاهی است که در کنار رود قرار داشت و ضایعات خود را به درون آب می‌انداخت؛ فاسد شدن جسد حیوانات باعث ظهور حباب‌هایی از متان بر روی آب می‌شد.
راه حل رفع این مشکل، طی سه مرحله حاصل شد. در قدم اول، تمامی ساختمان‌های شیکاگو را حدود سه متر بالاتر بردند تا فضای کافی برای ساخت یک شبکه فاضلاب به وجود بیاورند. در دومین مرحله، تونلی که در آن زمان، طولانی ترین تونل دنیا بود؛ ساخته شد تا آب دریاچه میشیگان را از فاصله دو مایلی از ساحل استخراج کند. سرانجام وقتی که هر دو این راه‌ها شکست خوردند؛ تصمیم گرفته شد که جهت جریان رود را برعکس کنند. این امر با ساخت کانال کشتیرانی و بهداشتی شیکاگو محقق شد؛ یک سازه پیچیده که با زیبایی هرچه تمام‌تر، ۹۹ درصد این ماجرا را پوشانده است. این کانال که در محدوده زمانی ۱۸۹۲ تا ۱۹۰۰ ساخته شد؛ رود شیکاگو را به رود Des Plaines وصل می‌کند؛ یعنی به جای اینکه آب رود شیکاگو به داخل دریاچه میشیگان بریزد؛ در جهت عکس جاری شده و به شبکه رود می‌سی‌سی‌پی می‌پیوندد. کمی بعد از افتتاح کانال، نیویورک‌تایمز مطلبی با تیتر کنایه‌آمیز "حالا آب رود شیکاگو شبیه به مایعات است" منتشر کرد.

انبار بذر جهانی سوالبارد

بیشتر کشورها، بذر گیاهان بومی خود را برای مواقع اضطراری انبار می‌کنند تا در صورت وقوع یک فاجعه، این دانه ها نقش پشتیبان اکوسیستم آنها را ایفا کنند. در سال ۲۰۰۸، دولت نروژ تصمیم به ساخت یک انبار بین‌المللی گرفت تا با ذخیره نمونه‌هایی از نقاط مختلف دنیا، از پشتیبان‌های آن‌ها حمایت کند. در این انبار، جعبه‌ها به شیوه های معمول و به صورت گروهی ذخیره می‌شوند و تنها خود آن کشورها می‌توانند به این نمونه‌ها دسترسی داشته باشند.
این سایت در جزیره Spitsbergen ساخته شد زیرا در درجه اول ذخیره طولانی مدت بذرها در دمای پایین ممکن است؛ شرایط سرد و فاصله ۱۳۰۰ کیلومتری این جزیره از قطب شمال منجر به کاهش استفاده از وسایل خنک‌کننده شد. علاوه بر این، این منطقه زلزله‌خیز نیست و همچنین ارتفاع ۱۲۰ متری از سطح دریا باعث می‌شد که خطر بالا آمدن سطح آب دریا، انبار را تهدید نکند. ساخت مجموعه در عمق ۱۳۰ متری کوهستان باعث شد تا فضای آن ۱۸ درجه خنک تر شود و در صورت وقوع یک حادثه، چندین هفته طول می‌کشد تا سنگهای کوهستان سه درجه گرم شوند. سال گذشته، مشکلات ناشی از جنگ سوریه باعث شد که اولین برداشت از این انبار صورت بگیرد.

مرکز عملیات اضطراری Mount Weather

در سال ۱۹۵۹، این مرکز به عنوان یک پناهگاه در برابر شرایط سخت ناشی از جنگ سرد ساخته شد. تا سال ۱۹۷۹، عموم مردم از وجود این پایگاه زیرزمینی در ویرجینیا خبر نداشتند. این مرکز نقش زاغه مهمات ارتش آمریکا و مکانی برای پلانهای سری در جهت بقای دولت بود. در شرایط عادی، این مکان نقش ستاد مرکزی آژانس فدرال مدیریت موقعیت اضطراری را بر عهده دارد.
ساختمان، یک ایستگاه رادیو دارد که در مواقع اضطراری از آن برای کنترل انتشار اخبار استفاده می‌شود. این ساختمان بعد از جنگ سرد طرد نشد. آخرین باری که از امکانات اضطراری مجموعه استفاده شد به حمله تروریستی یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ باز می گردد؛ زمانی که چند تن از اعضای کنگره از طریق هلیکوپتر به این پناهگاه رفتند.

مجموعه کوهستانی شاین

پناهگاه زیرزمینی دیگری که در طول جنگ سرد ساخته شد؛ مجموعه کوهستانی شایان در کلرادو است. این ساختمان نسبت به مرکز عملیات Mount Weather شگفت انگیزتر است زیرا شبکه زیرزمینی آن وسیع‌تر می‌باشد و اصول مهندسی خارق‌العاده‌ای در آن خودنمایی می‌کند. مجموعه، اول به منظور مرکز عملیات رزمی یگان هوایی آمریکای شمالی ساخته شد؛ در واقع یک مرکز امنیتی بین آمریکا و کانادا بود که وظیفه کنترل خطرات هوایی را بر عهده داشت.
بعد اینکه یگان هوایی آمریکای شمالی به پایگاه نیرو هوایی مجاور نقل مکان کرد؛ این مجموعه به عنوان یک ساختمان آموزشی به نیرو هوایی ایالات متحده آمریکا سپرده شد؛ اما قابلیت‌های دفاعی ساختمان حفظ شد؛ مانند فنرهایی که از مجموعه در برابر زمین‌لرزه محافظت می‌کنند. درب های ساختمان به گونهای طراحی شده اند که در برابر صدمات هسته‌ای تا شعاع دو کیلومتری مقاومت می‌کنند. همچنین سیستم گرمایشی، سرمایشی و لوله‌کشی مجموعه هم حفظ شده اند. امروزه، سعی می‌شود که از مجموعه در برابر خطرات احتمالی چون ضرورت‌های درمانی، بلایای طبیعی، آشوب‌های شهری، یک حمله معمولی، حمله پالس های الکترومغناطیسی، حمله سایبری و اطلاعاتی، حملات شیمیایی یا بیولوژیکی یا رادیولوژیکی، حمله هسته‌ای اصلاح‌شده، حمله هسته‌ای محدود یا یک حمله هسته‌ای کلی محافظت شود.

شهر جدید Kiruna

Kiruna، شمالی ترین شهر سوئد، موجودیت خود را تقریباً مدیون یک معدن بزرگ آهن است که حدود نود درصد از آهن مصرفی اروپا را تامین می‌کند. به هر حال، شهر با خطر گسترش حفاری‌ها مواجه بود. طبق بیانات نماینده شهرداری به مجله گاردین، تنها راه ممکن برای ساخت شهری امن، توقف حفاری و ترک معادن و شغل‌های حاصل از آن نبود. مسئولین شهر از تیم معماری White و Ghilardi Hellsten درخواست کردند تا پلانی بزرگ طراحی کنند و این شهر ۲۳ هزار نفری را به اندازه سه کیلومتر به سمت شرق منتقل کنند.
حدود دو سال است که این طرح در دست اجراست. تا امروز، بیست مورد از مهم‌ترین بناهای شهر را با دقت تخریب و به سایت جدید منتقل کرده اند. احتمالاً تا بیست سال آینده، همه شهروندان ساکن این سایت خواهند شد. این پلان، یک هدف بلندمدت صدساله را نیز ساپورت می کند؛ آن‌ها می‌خواهند که شهر به صنعت معدن متکی نباشد.