طراحی داخلی (Interior design)

طراحی داخلی (Interior design) ، هنر یا پروسه طراحی فضاهای داخلی است که اغلب فضاهای بیرونی یک اتاق یا ساختمان را نیز شامل می‌شود و طراح داخلی، شخصی است که چنین پروژه‌هایی را مدیریت و رهبری می‌کند. طراحی داخلی یک حرفه چند بعدی است که شامل توسعه مفهومی، ارتباط با سرمایه‌گذاران پروژه و مدیریت و اجرای طرح است.

طراحی داخلی، فرآیند شکل‌دهی به فضاهای داخلی است که از طریق دست‌کاری حجم فضایی و اصلاح سطوح صورت می‌گیرد.

تاریخچه طراحی داخلی و اصطلاحات رایج

در گذشته، فضاهای داخلی به‌طور غریزی، بخشی از پروسه ساختمان‌سازی محسوب می‌شدند. حرفه طراحی داخلی، نتیجه توسعه جامعه و معماری پیچیده‌ای است که ناشی از توسعه فرآیندهای صنعتی می‌باشد. توجه به کاربرد مؤثر فضا، رفاه کاربر و طرح کارا، به پیشرفت حرفه طراحی داخلی کمک کرده است. حرفه طراحی داخلی با دکوراتور داخلی فرق می‌کند؛ این اصطلاح در آمریکا رایج است. حرفه طراحی داخلی، در انگلیس هنوز کاملاً تعریف نشده است و نمی‌توان از آن به عنوان یک شغل رسمی یاد کرد.

در هند باستان، معمارها مانند طراح داخلی کار می‌کردند. این موضوع را می‌توان از ارجاعات کتاب اسطوره‌ای Vishwakarma دریافت؛ معماری، یکی از خدایان داستان‌های اسطوره‌ای هندی است. علاوه بر این، مجسمه‌ها به شرح متون تاریخی و حوادث قرن هفدهم هند می‌پردازند.
در گورستان‌های مصر باستان، خانه ارواح یا مدل‌هایی از خانه، دیده شده که نقش انبار غذا را داشته‌اند. این مخازن، معرف جزئیات طرح داخلی ساختمان‌های مصری در دوران فرمانروایان مختلف هستند و چگونگی تغییر سیستم تهویه، ایوان‌ها، ستون‌ها، مهتابی‌ها، پنجره‌ها و درها را به نمایش می‌گذارند.

در قرن‌های هفدهم و هجدهم و در اوایل قرن نوزدهم، دکوراسیون داخلی به دغدغه ساختمان‌سازها تبدیل شد. معمارها برای تکمیل طرح داخلی ساختمان‌ها از هنرمندان و صنعتگران کمک می‌گرفتند.

طراحی داخلی تجاری

اواسط تا اواخر قرن نوزدهم، دوران رشد چشمگیر خدمات طراحی داخلی محسوب می‌شود. شرکت‌های بزرگ مبلمانسازی پا در عرصه‌ی گسترش و گشایش شعبه‌های متعدد گذاشتند و سبک‌های متنوعی برای مبله کردن کامل خانه‌ها ارائه می‌دادند. این نوع طراحی تجاری مبلمان، از اواسط قرن تا سال 1914 در تسخیر افراد آماتور و طراحان قرار داشت. این طراحی، راه را برای ظهور طراحی داخلی حرفه‌ای در قرن بیستم باز کرد.

در دهه‌های ۱۸۵۰ و ۱۸۶۰، مبل‌سازها به گسترش کارهای تجاری خود پرداختند و محصولات خود را در معرض دید عموم مردم گذاشتند. در راستای رشد تقاضا برای کار پیمانی روی پروژه‌های طراحی داخلی مانند کافه‌ها، هتل‌ها، اداره‌ها و ساختمان‌های عمومی، این تجارت بزرگ‌تر و پیچیده‌تر شد؛ تولیدکننده‌ها به استخدام سازنده‌ها، نجارها، گچ کارها، طراحان پارچه، هنرمندان، طراحان مبلمان، مهندسین و افراد فنی پرداختند. شرکت‌ها برای جلب‌توجه قشر متوسط جامعه، کاتالوگ‌های خود را منتشر و توزیع کردند.
فروشگاه‌ها نیز افزایش یافتند؛  مبلمان را به‌صورت مدل‌های مختلف داخل فضای فروشگاه‌ها می‌چیدند. یکی از ابزار اصلی تبلیغ، برپایی شوروم در نمایشگاه‌های ملی و بین‌المللی بود. در بین پیشگامان این تجارت می‌توانیم از شرکت‌های وارینگ اند گیلو، جیمز شولبرد، مینتونز و هولند اند سانز نام ببریم. تولیدکننده‌های مبلمان باکیفیت، نقش مهمی در آگاهی طبقه متوسط جامعه ایفا کردند و محصولات آن‌ها پا در بیشتر ساختمان‌های مهم بریتانیایی گذاشتند.
بعد از جنگ‌های داخلی آمریکا، این نوع شرکت‌ها در آمریکا ظهور کردند. برادران آلمانی هرتر، اولین شرکت مبلمان سازی و دکوراسیون داخلی را در آمریکا تأسیس کردند. برادران هرتر در کنار دفتر طراحی، کارگاه کابینت سازی و کارگاه مبلمان سازی، کار خود را در شاخه‌های دیگر طراحی داخلی مثل پنل‌های دکوری، دکوراسیون سقف و دیوارها، کف‌پوش‌های طرح دار، فرش‌ها و پرده‌ها گسترش دادند.

یکی از شخصیت‌های تأثیرگذار بر روی تئوری طراحی داخلی در قرن نوزدهم، اون جونز بود. اولین و مهم‌ترین پروژه جونز در سال ۱۸۵۱ به او واگذار شد؛ طراحی و چیدمان نمایشگاه بزرگ Crystal Palace، او از طیف بحث‌برانگیز قرمز، زرد و آبی بهره برد. این نظریه‌پرداز بزرگ، ۳۷ اصل کلیدی در زمینه طراحی داخلی و دکوراسیون از خود بر جای گذاشت.
بیشتر شرکت‌های معتبر طراحی داخلی، از هنر جونز استفاده کردند. در سال ۱۸۶۰، او با شرکت لندنی تولیدکننده مبلمان جکسون اند گراهام همکاری کرد.
در سال ۱۸۸۲، موسسه London Directory، لیستی از بهترین دکوراتورها را منتشر کرد. در بین اسامی اعلام شده، نام کمپانی‌هایی چون وارینگ اند گیلو و هولند اند سانز به چشم میخورد. دکوراتورهای معروفی چون توماس ادوارد، ادوارد ویلیام، چارلز بری، گوتفرید سمپر و جرج ادماند استریت در این شرکت‌ها کار می‌کردند.

گذار به طراحی داخلی حرفه‌ای

تا قرن بیستم، امتیاز طراحی داخلی، تبلیغات و انتشارات در انحصار کمپانی‌های بزرگ بود. ماری هاویز، نویسنده فمنیسم انگلیسی، مقاله‌های زیادی در دهه ۱۸۸۰ نوشت. او در نوشته‌هایش، این موضوع که افراد جامعه، خانه‌های خود را به میل فروشنده‌ها مبله می‌کنند؛ به استهزا گرفت. او خواهان انتخاب شخصی از یک سبک خاص بود؛ انتخابی که نیازهای شخصی و سلیقه مشتری را ارضا کند.

یکی از راسخ‌ترین باورهای ما و اولین کانون مطبوع برای ما، خانه‌هایمان هستند؛ درست مانند تنگ ماهی یا آشیانه پرنده، پس باید این محیط، عادات و سلیقه شخصی ما را بازتاب کند.
حرکت به سمت دکوراسیون به عنوان یک حرفه هنری مجزا و مستقل از تولیدکننده‌ها یا فروشنده‌ها، ناشی از جنبش سال 1899 موسسه دکوراتورهای انگلیسی است؛ مدیر موسسه، John Dibblee Crace، لیستی حاوی اسم دویست نفر از دکوراتورهای انگلیس را منتشر کرد. تا سال ۱۹۱۵، موسسه از وجود ۱۲۷ نفر خبر داده بود که فقط به‌صورت مجزا به عنوان دکوراتور داخلی فعالیت می‌کردند؛ ۱۰ نفر از آن‌ها، زن بودند. Rhoda و Agness Garrett، اولین زنانی بودند که در سال ۱۸۷۴، خود را به عنوان دکوراتورهای خانگی برجسته معرفی کردند. آثار این دو، با کارهای ویلیام موریس برابری می‌کردند. بعد از انتشار نظرات آن‌ها در رابطه با دکوراسیون خانه از نظر رنگ‌آمیزی، وسایل چوبی و مبلمان در سال ۱۸۷۶، ایده‌های آن‌ها در بین قشر متوسط جامعه گسترش یافت.
در سال ۱۹۰۰، صنف نجارها و بناها، شرایط را این‌گونه توصیف کرد:
تا چندی پیش، وقتی که شخصی می‌خواست خانه خود را مبلمان کند؛ باید به همه فروشنده‌ها مراجعه می‌کرد و وسایل موردنیاز را قطعه‌قطعه می‌خرید. امروزه، شخص به  یکی از هنرمندان این صنعت سر زده و مدل مورد پسندش برای مبلمان کامل خانه را انتخاب می‌کند.
در آمریکا، Candace Wheeler، اولین طراح داخلی زن بود که به ترویج سبک طراحی آمریکایی کمک کرد. او تأثیر بسزایی روی توسعه کرسی‌های هنری برای زنان در شهرهای بزرگ آمریکا داشت و به عنوان یکی از صاحب‌نظران ملی در رابطه با طراحی خانه شناخته شد. کتاب دکوراسیون ساختمان‌ها، اثر طراح داخلی ادیت وارتون و معمار مطرح اگدن کادمن، نقشی اساسی در شکل‌گیری این حرفه جدید داشت. این کتاب، سبک طراحی داخلی ویکتوریایی را نکوهش می‌کند؛ بخصوص اتاق‌هایی که مملو از اثاثیه هستند. استدلال آن‌ها متکی بر این نکته بود که افراط در استفاده از اثاثیه منجر به ایجاد فضایی ناآرام می‌شود؛ در حالیکه این وسایل بندرت مورد استفاده قرار می‌گیرند. این کتاب را به عنوان یک اثر بدعتگرا می‌شناسیم که موفقیتش منجر به زایش دکوراتورهای حرفه‌ای چون Elsie de Wolfe شد.

Elsie de Wolfe در زمره اولین زنانی قرار گرفت که پا در عرصه طراحی داخلی گذاشتند. او سبک ویکتوریا را رد کرد؛ یعنی سبکی که با آن بزرگ شده بود؛ او رنگ‌های شادتر و مبلمان راحتی را ترجیح می‌داد. رنگ‌های روشن و تازه و مبلمان چینیگرا، در طراحی‌هایش به چشم می‌خورد؛ مشخصه‌هایی که مقابل اصول ویکتوریایی قرار می‌گیرند. در سبک ویکتوریایی از رنگ‌های تیره، اثاثیه زیاد و سنگین و کاغذدیواری‌های به شدت طرحدار استفاده می‌شد. طراحی‌های او کاربردی‌تر بود؛ شلوغی و بی‌نظمی خانه‌های ویکتوریایی را حذف کرد تا صاحب‌خانه بتواند با خیالی راحت از مهمان‌های بیشتری پذیرایی کند. در سال ۱۹۰۵، پروژه طراحی باشگاه Colony به او محول شد. در سال ۱۹۱۳، ایده‌هایش را در کتابی تحت عنوان "خانه‌ای با سلیقه‌ای خوب" منتشر کرد.
طراح داخلی شهیر انگلیس، Syrie Maugham، طراح اتاق‌های کاملاً سفید است. حرفه خود را از اوایل دهه ۱۹۱۰ شروع کرد؛ شهرت جهانی او به سرعت رشد کرد و کار خود را در نیویورک و شیکاگو گسترش داد. او در دوران ویکتوریا متولد شد؛ یعنی زمان رنگ‌های تیره و فضاهای کوچک، اما او به دکورهای رنگ روشن، مبلمان با سایه‌های سفید و سطوح براق گرایش داشت. در بین آثارش، یک سری وسایل دیده می‌شود که نقش مارک کاری او را دارند؛ مانند کتاب‌هایی با جلد چرمی سفید، چاقو با دسته چینی سفید، میز پایه سنگی یا پایه‌های چوبی، تخت‌های تشک توزی شده و حاشیه‌دار، فرش‌های خزدار و صندلی‌های غذاخوری پوشیده شده با چرم سفید.

توسعه طراحی داخلی

بعد از جنگ جهانی اول، حرفه داخلی جایگاه خود را محکم‌تر کرد و از دهه ۱۹۵۰ به بعد در بیشتر خانه‌ها ظهور کرد. کرسی‌های تحصیل طراحی داخلی تشکیل شدند و این به انتشار منابع و کتاب نیاز داشت. نوشته‌های تاریخی طراحان داخلی و شرکت‌ها از اصول دکوراتورهای هنری تمیز داده شد. با سازمان‌دهی منابع امکان آموزش اصولی، باکیفیت، استاندارد و عملی فراهم شد.
قبلاً، طراحی داخلی نقش ثانویه معماری را بازی می‌کرد. طراحی داخلی با بیشتر اصول طراحی دیگر مرتبط است و کارهایی چون طراحی صنعتی، معماری، مهندسی، ساختمان‌سازی، هنر و ... را شامل می‌شود. به این دلیل، سازمان استانداردهای طراحی داخلی اغلب با تشکیلات دیگر حرفه‌های طراحی متحد هستند. سازمان‌هایی چون جامعه طراحان دارای مجوز در انگلیس در سال ۱۹۸۶ و انجمن طراحان آمریکا در سال ۱۹۳۸تأسیس شدند که روی قسمت‌های مختلف طراحی کار می‌کردند.
این سازمان‌ها فقط به بهبود طراحی داخلی اختصاص نداشتند. جامعه طراحان داخلی ملی آمریکا در سال ۱۹۵۷ و جامعه طراحان و دکوراتورهای انگلیس در سال ۱۸۶۶ شکل گرفتند. در اروپا نیز سازمان‌هایی مشابه تأسیس شدند مانند موسسه معماران داخلی فنلاند در سال ۱۹۴۹ یا سازمان طراحی داخلی بین‌المللی که در سال ۱۹۹۴ تأسیس شد.
Ellen Mazur Thomson، نویسنده آمریکایی کتاب اصول طراحی گرافیکی است که این کتاب را در سال ۱۹۹۷ منتشر کرد. او در این کتاب به چگونگی شکل‌گیری طراحی داخلی حرفه‌ای پرداخت؛ اینکه چگونه این حرفه از طریق آموزش، استانداردهای خودخواسته و سازمان‌های حرفه‌ای به دست آمد.

دکوراتورهای داخلی و طراحان داخلی

طراحی داخلی، هنر و علم درک رفتار افراد است تا به خلق فضاهای کاربردی داخل یک ساختمان منجر شود. دکوراسیون، مربوط به مبلمان کردن یک فضا با لوازم زیبا و به روز است. به طور خلاصه، طراح داخلی ممکن است دکور کند اما دکوراتور نمی‌تواند طراحی کند.

طراح داخلی

طراح داخلی به کسی نسبت داده می‌شود که روی نقشه‌کشی، طراحی کاربردی و استفاده مؤثر از فضا تأکید می‌کند. یک طراح داخلی می‌تواند پروژه‌هایی را بر عهده بگیرد که شامل سازمان‌دهی نقشه اصلی فضای داخلی ساختمان باشد یا پروژه‌هایی که نیازمند به درک موضوعات فنی مثل موقعیت در و پنجره‌ها یا نورپردازی هستند. طراح داخلی امکان دارد که نقشه یک فضا را بکشد اما نمی‌تواند موقعیت دیوارهای باربر را تغییر دهد مگر اینکه مهندس ساختمان تأیید کند که این تغییر منجر به بهبود ساختار می‌شود.  طراحان داخلی، مستقیماً با معمارها، مهندس‌ها و پیمانکارها کار می‌کنند.

طراح داخلی باید از مهارت کافی برخوردار باشد تا محیط داخلی که خلق می‌کند؛ کاربردی، ایمن و منطبق با کدهای ساختمان، قوانین و نیازها باشد. تحقق این ویژگی‌ها در پس انتخاب رنگ، مبلمان و اعمال دانش طراح در راستای بهبود نقشه ساختمان، بارهای اشغالی و قواعد طراحی بادوام، قرار می‌گیرد. خدمات مکانیکی، برق‌کشی، لوله‌کشی و ایمنی نیز جز خدمات حرفه‌ای طراحی داخلی هستند تا در نهایت این تضمین را به مردم بدهند که می‌توانند در محیطی ایمن و در عین حال زیبا زندگی کنند؛ کار کنند یا آموزش ببینند.
یک طراح داخلی ممکن است؛ آرزو کند که در یک شاخه خاص از طراحی تخصص داشته باشد تا بتواند در آن رشته به توسعه دانش فنی خود بپردازد. انواع طراحی داخلی شامل طراحی‌های مسکونی، تجاری، بهداشتی، عمومی، نمایشگاه، مبلمان و فضایی است. حرفه طراحی داخلی نسبتاً جدید است؛ بنابراین طبیعی است که مدام در حال تحول باشد و مردم را سردرگم کند. این یک شغل خلاقانه است که به‌طور ثابت در حال تغییر و تحول می‌باشد. طراحی داخلی، یک شغل هنرمندانه و متکی بر تحقیق در چگونگی تحت تأثیر قرار دادن اشخاص به وسیله محیط پیرامونشان نیست.

گرایش ها و تخصص های طراحی داخلی

طراحی داخلی ساختمان مسکونی

طراحی مسکونی، طراحی داخلی ساختمان‌های خصوصی است. همان‌گونه که این طراحی خیلی تخصصی است باید خواسته‌ها و نیازهای افراد را نیز در نظر داشته باشد. طراح ممکن است از مرحله نقشه کشی اولیه یا بازسازی یک ساختمان روی پروژه کار کند. این پروژه‌ای پیچیده است که ماه‌ها زمان می‌برد تا فضای رویایی مشتری را خلق کند. در بین طراحان زبردست معاصر می‌توان از کلی هاپن یا دیوید کالینز نام برد.

طراحی داخلی ساختمان تجاری

طراحی تجاری، زیرشاخه‌های تخصصی زیادی دارد:
جزئی‌فروشی: شامل پاساژها، مراکز خرید، مجتمع‌های تجاری، فروشگاه‌های تخصصی و شوروم ها می‌باشد.
برندهای دیداری و فضایی: در این گرایش از فضا به عنوان یک رسانه استفاده می‌شود که یک برند خاص را معرفی می‌کند.
شرکتی: طراحی اداری برای هر نوع تجارتی از جمله بانک‌ها.
بهداشتی: طراحی بیمارستان‌ها، امکانات کمک‌کننده به زندگی، مطب پزشک، مطب دندان‌پزشکی، امکانات روان‌کاوی، آزمایشگاه‌ها و امکانات پزشکی تخصصی.
مراکز تفریحی: شامل هتل‌ها، تفریحگاه‌ها، کشتی‌های تفریحی، کافه‌ها، کازینوها، کلاب های شبانه، سینماها، سالن‌های موسیقی و کنسرت، خانه‌های اپرا، زمین‌های ورزشی، رستوران‌ها، باشگاه‌ها، کلاب های سلامتی، سوناها و...
موسسه‌ای: ادارات دولتی، موسسه‌های مالی مثل بانک و واحدهای اعتباری، مدارس و دانشگاه‌ها، مراکز مذهبی و...
صنعتی: کارخانه‌ها و مراکز صادرات و واردات.
نمایشگاه: شامل موزه‌ها، گالری‌ها، سالن‌های نمایشگاه، شوروم و گالری نمایشگاه.
حمل و نقل و ترافیک: ایستگاه اتوبوس، ایستگاه مترو، فرودگاه، اسکله و...
ورزشی: شامل باشگاه‌ها، استادیوم‌ها، استخر، سالن بسکتبال و...
تدریس: شامل آموزش در یک موسسه خصوصی که کلاس های طراحی داخلی را تشکیل می‌دهد.
شغل آزاد
و یا استخدام شدن در شرکت‌های خصوصی معماری و طراحی یا دکوراسیون داخلی

سایر گرایشات

دیگر گرایش‌ها شامل طراحی پارک‌های تفریحی، موزه و نمایشگاه، طراحی رویدادها مانند جشن‌ها، مراسم عروسی، مهمانی‌ها، همایش‌ها و کنسرت‌ها، طراحی صحنه، طراحی سالن سینما یا تئاتر، طراحی سن و طراحی فیلم و تلویزیون می‌باشند. در ورای این‌ها، طراحان داخلی بخصوص فارغ‌التحصیلان دانشگاه می‌توانند به‌صورت تخصصی در زمینه طراحی مراکز بهداشتی، مراکز سن شناسی، تسهیلات آموزشی و دیگر زمینه‌هایی بپردازند که به دانش تخصصی نیاز دارند. بعضی از برنامه‌های تحصیلی در راستای تربیت طراحان در این موارد یا زمینه‌های دیگر است. برای مثال در دانشگاه‌های کرونل و فلوریدا امکان تحصیل در رشته‌های محیط‌زیست و رفتارشناسی وجود دارد. مثلاً در دانشگاه فلوریدا، دانشجویان می‌توانند در رشته طراحی جامعه بازنشستگان تحصیل کنند.

حرفه و شغل طراحی داخلی

آموزش طراحی داخلی

راه‌های متنوعی برای تربیت یک طراح داخلی وجود دارد. همه این راه‌ها با گذراندن یک سری آموزش همراه هستند. کارآموزی نزد یک طراح داخلی حرفه‌ای، راهی غیررسمی است که در گذشته بیشتر مرسوم بود؛ در بیشتر جاها به افرادی که این‌گونه آموزش دیده‌اند؛ مجوز نمی‌دهند. رسمی‌ترین مسیر پیش رو، آموزش دیدن از طریق یک موسسه مانند کالج، مدرسه هنر یا طراحی و دانشگاه است.
امروزه در چند دانشگاه انگلیسی و آمریکایی، رشته معماری داخلی در یک دوره سه تا چهار ساله تدریس می‌شوند.
یک برنامه آموزشی رسمی، بخصوص اگر از طریق یک سازمان معتبر صورت بگیرد؛ دانشجویانی با استانداردهای بالا تربیت می‌کند. همچنین برای افرادی که می‌خواهند در یک زمینه تخصص بگیرند یا دوست دارند در دانشگاه تدریس کنند؛ دوره‌های دکتری و دانشگاهی نیز برگزار می‌شود.
در چین، بندرت دانشگاه‌ها رشته طراحی داخلی ارائه می‌دهند؛ در عوض یک یا دو کلاس اختیاری برگزار می‌کنند. چون دولت از آموزش رسمی حمایت نمی‌کند؛ افراد علاقه‌مند در کلاس‌های خصوصی شرکت می‌کنند. به‌هرحال کیفیت آموزش پایین است. از طرفی دیگر، آزمون گواهی طراحی داخلی چین نسبت به آمریکا متفاوت است و اطلاعات و مهارت‌های پایه کافی است.

شرایط کاری

رنج وسیعی از شرایط کاری و فرصت‌های شغلی پیش روی فارغ‌التحصیلان طراحی داخلی است. سازمان‌های بزرگ و کوچک، طراحان داخلی را به عنوان کارمند و با ساعات کاری مشخص استخدام می‌کنند. کار شرکت‌های کوچک‌تر معمولاً به‌صورت پیمانی یا پاره‌وقت است. ۲۶ درصد طراحان داخلی به مشاغل آزاد می‌پردازند که معمولاً حجم کاری آن‌ها زیاد است. اتمام زمان، کمبود بودجه و نبود مشتری از استرس‌های این شغل هستند.
کار طراحان داخلی با مشکلاتی مثل سفر و بازدید از موقعیت‌های مختلف همراه است؛ البته با توسعه فناوری، برقراری ارتباط با مشتری و بازدیدها نسبتاً آسان‌تر و الزام به سفر کمتر شده است. نوآوری که در فضا خلق می‌کنند باید سلیقه مشتری را ارضا کند.

سبک‌های طراحی داخلی

هنر دکو

از اوایل قرن بیستم، هنر دکو در اروپا ظهور کرد؛ درست زمانی که هنر Nouveau رو به زوال می‌رفت. نام هنر دکو از نمایشگاه جهانی Exposition Internationale des Arts Decoratifs et Industriels Modernes گرفته شد که در سال ۱۹۲۵ در پاریس برگزار شد. هنر دکو، بیشتر اثرات کلاسیک سنتی را رد کرد و به حمایت از اشکال هندسی ساده و رنگ متالیک برخاست. هنر دکو، همه زمینه‌های طراحی را تحت تأثیر قرار داد؛ بخصوص طراحی داخلی زیرا این اولین سبک دکوراسیون داخلی بود که به سوی فناوری‌ها و مواد جدید قدم بر می‌داشت.

هنر دکو، عمدتاً بر پایه اشکال هندسی، سادگی و خطوط تمیز استوار است. این سبک خالق نماهای تیز و سرد است که کاملاً در مقابل همه المانهای قبلی قرار گرفت.
هنر دکو، مواد سنتی که در دکوراسیون و طراحی داخل استفاده می‌شدند را کنار گذاشت و به سوی مواد غیرمعمول رفت مانند کروم، شیشه، فولاد ضدزنگ، آلومینیوم، لاک جلا دهنده، چوب خاتم‌کاری شده، چرم پوست کوسه و پوست گورخر رفت. کاربرد مواد سخت‌تر فلزی به عصر ماشین اشاره می‌کند. این مواد، نزول عصر مدرن بعد از جنگ جهانی اول را بازتاب می‌کردند. نوآوری جدید این مواد را به‌گونه‌ای با هم ترکیب می‌کرد تا کنتراستی زیبا خلق کند؛ مثلاً چوب صیقلی و لاک سیاه را با رنگ و خز همراه می‌کرد. آرایشگاهی در لندن که توسط  P. J. Westwood طراحی شد؛ اولین سلمانی بود که در بریتانیا با مواد متالیک طراحی شده بود.
در سبک دکو از رنگ‌های متالیک، خنثی، روشن، سیاه و سفید استفاده می‌شود. در طراحی داخلی، رنگ‌های متالیک سرد مانند نقره‌ای، طلایی، آبی متالیک و خاکستری زغالی غالب هستند. سرژ کرمایف، طراح روسی است که در انگلیس متولد شد؛ او در طراحی اتاق‌ها از رنگ‌های متالیک سرد و سطوح لوکس استفاده کرد. کرمایف در سال ۱۹۳۰، شورومی برای یک تولیدی پوشاک انگلیسی طراحی کرد؛ او از پس‌زمینه نقره‌ای-خاکستری و پنل‌های دیواری آینه‌ای استفاده کرد.
رنگ‌های سفید و سیاه، رنگ‌های محبوب دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ بودند. کاشی‌ها، کف‌پوش‌ها و کاغذدیواری‌های شطرنجی سیاه و سفید، به سرعت رواج یافتند و در همین زمان، رنگ‌های شاد براق نیز با استقبال روبه‌رو شدند.
مبلمان و لامپ‌های هنر دکو، ظاهری براق و لوکس داشتند که در ساخت آن‌ها از چوب مرصع و روکش رفلکس استفاده می‌شد. اثاثیه اکثراً لبه‌هایی خمیده، اشکال هندسی و خطوط تمیزی داشتند. لامپ‌ها نیز طرح‌هایی هندسی داشتند.

هنر مدرن

هنر مدرن در اوایل قرن بیستم از دل هنرهای دکوری بخصوص هنر دکو رشد کرد. اولین شخصی که سعی بر معرفی این هنر کرد؛ فرانک لوید رایت بود؛ رایت تا قبل از طراحی خانه فالینگواتر در دهه ۱۹۳۰ از شهرت چندانی برخوردار نبود. هنر مدرن در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ به اوج رسید؛ یعنی همان چیزی که طراحان و دکوراتورهای امروزی از آن به عنوان هنر مدرن اواسط قرن یاد می‌کنند. هنر مدرن به دوران طراحی اشاره نمی‌کند و به معنای هنر معاصر نیست؛ این نامی است که طراحان داخلی به بهبود سبک‌ها و نگرش‌های جدید نسبت می‌دادند. طراحی مدرن با نگرش‌های خاص خودش تعریف می‌شود و سال‌هاست که بدون تغییر مانده است.

متریال های عربی

نقاشی Majlis که در زبان عربی Nagash نامیده می‌شود؛ دکوراسیون اتاق پذیرایی خانه‌های سنتی استان Asir عربستان سعودی بود. این هنر، نقاشی دیواری یا دیوارنگاری است که طرح‌های هندسی و رنگ‌های براق را به نمایش می‌گذارد و از غرور و عزت یک زن در خانه‌اش حکایت می‌کند.
طرح‌های هندسی و خطوط سنگین، با طرح پارچه‌ها و الگوهای مواج این منطقه سازگار بودند. رنگ‌های شاد و مشخصه‌های تزئینی این منطقه با دکوراسیون و معماری موقر عربستان در تضاد بود. روی دیوارها، درها، راه‌پله و وسایل را با این سبک نقاشی می‌کردند. وقتی که خانه رنگ می‌شد؛ زنان از هم کمک می‌گرفتند تا کار را تمام کنند. حالا ساختمان به پهنه نمایش سلیقه و اطلاعات آن‌ها تبدیل می‌شد. مادرها این هنر را به دخترانشان منتقل می‌کردند. این هنر بر پایه هندسه خطوط مستقیم است و الگوهای مواج رایج پارچه‌ها را نمایش می‌دهد و از رنگ‌های مختلف استفاده می‌کند. این نقاشی از طرح‌های خاصی مثل محراب مثلثی یا طرح نخل تشکیل می‌شد. در گذشته، نقاشی را با رنگ‌های معدنی و گیاهی می‌کشیدند. رنگ سبز را از میخک و یونجه می‌گرفتند. رنگ آبی را از گیاهان نیلی تهیه می‌کردند. قرمز حاصل انار و یک گل خاص بود و فرچه رنگ‌آمیزی را از موی بز تهیه می‌کردند. امروزه، زنان با استفاده از  رنگ‌های مصنوعی، نماهایی نو خلق می‌کنند که برگرفته شده از شاخص های اجتماعی و تغییرات اقتصادی هستند.
زنان استان Asir، اغلب طراحی داخلی و دکوراسیون خانه‌شان را خودشان تکمیل می‌کردند. این نقاشی، نقش یک ثروت خانوادگی را دارد. اگر پول کافی برای رنگ‌آمیزی خانه نداشتند؛ خانم خانه خودش این کار را انجام می‌داد. این نقاشی از طرح‌هایی تشکیل می‌شود که حاصل تکرار سه تا شش بار کاربرد رنگ‌های قرمز، سبز، زرد و قهوه‌ای است. اگر زن نمی‌خواست که خودش رنگ کند؛ می‌توانست با زن‌های دیگر مبادله کند. تعدادی از زنان عرب مانند فاطیما ابو قیاس به خاطر این نقاشی به شهرت رسیدند.
دیوارهای داخلی خانه، به دست زن‌ها، کاملاً براق رنگ می‌شدند که با الگوهای معینی کار می‌کردند، مثلث‌ها، مربع‌ها، خطوط اریب و طرح‌های سه‌بعدی. بعضی از مثلث‌های بزرگ استعاره از کوه بودند. خطوط زیگزاگی امواج آب یا پرتو نور را نشان می‌دادند. اشکال مثلثی که از بالا پهن بودند از قبل از اسلام به جا مانده بودند. اشکال مثلثی کوچک، یادگار فرهنگی دوران‌های پیشین فراموش شده هستند.
حیاط و ایوان‌های ستون‌دار طبقه بالا، ویژگی‌های اصلی معماری Nadji هستند. در این سبک، اتاق‌های پذیرش را با گچ‌بری و پرده‌های کرکره‌ای دکوراسیون می‌کردند. نمونه گچ‌بری‌های خارق‌العاده، در ساختمان‌های مخروبه به چشم می‌خورند. گچ‌بری فضایی روشن، زیبا و شاد خلق می‌کند. در سبک Majlis نیز اطراف شومینه و دورتادور بالای دیوارها را گچ‌بری می‌کردند. مشبک‌کاری‌های گچی که دیده می‌شد همگی از هند آمده بودند. به هر حال، مشبک‌کاری‌های Nadji، بسیار متفاوت از آثار استان های شرقی عربستان و کشور عمان بودند؛ این مشبک‌کاری‌ها از سنت هند گرفته شده بودند و طرح‌ها و نقش‌هایش نیز الهام گرفته از بین‌النهرین هستند. گل، ستاره، مثلث و برجستگی‌های کوچک پایین دیوار، همگی باستانی هستند و در تمدن‌های باستانی خاورمیانه یافت می‌شوند. استان القاسم، خانه این هنر بود؛ جایی که آثار خود را با گچ سخت خلق می‌کردند. در شهر ریاض نیز نمونه‌هایی از روکش بدون تزئین یافت می‌شود.

شهرت رسانه‌ای

طراحی داخلی به موضوع برنامه‌های تلویزیونی تبدیل شد. شصت دقیقه ساخت، اتاق‌های متحول و فروش ساختمان‌ها، از برنامه‌های پرطرفدار انگلیسی در زمینه دکوراسیون داخلی و طراحی داخلی بودند. لیندا بارکر و بون، طراحان داخلی معروفی بودند که در این برنامه‌ها حضور داشتند. در آمریکا، شبکه TLC، یک برنامه معروف با نام فضاهای تجاری پخش می‌کرد؛ یک شو که متکی بر برنامه اتاق‌های متحول انگلیس بود. علاوه بر این، شبکه‌های HGT و Discovery Home برنامه‌های زیادی در مورد طراحی داخلی و دکوراسیون داشتند که در زمینه‌های مختلف طراحی فعالیت می‌کردند.
خواهران سوگربیکر، دکوراتورهای داخلی تخیلی بودند. شو دیگری نیز وجود داشت که Home Made نامیده می‌شد. دو ساختمان را در اختیار دو تیم قرار می‌دادند تا در نهایت ببیند که حاصل کار کدام گروه بدتر است؛ طبق نظر داورها این تیم حذف می‌شد. برنامه دیگری از شبکه Style پخش می‌شد که توسط نایسی نش، تحت عنوان کلین هاوس اجرا می‌شد؛ آن‌ها اتاق‌هایی نامرتب در اختیار شرکت‌کننده قرار می‌دادند تا آن را طبق خواسته مشتری طراحی کنند. از دیگر شوها می توان به ماجراجویی های تزئینی از Ambrose Price ، طراحی شده برای فروش و ابعاد طراحیاشاره کرد. برنامه ستاره طراحی با استقبال بیشتری روبه‌رو شد که تا کنون پنج سری از آن ساخته و پخش شده است؛ برندگان این مسابقه می‌توانستند پروژه های خصوصی خودشان را به نمایش بگذارند. شبکه‌های آمریکایی نیز به زندگی طراحان داخلی می‌پردازند.
طراحی داخلی به دنیای رادیو نیز قدم گذاشت. برنامه‌هایی با عنوان Martha Stewart Living و Living Large از رادیو آمریکا پخش می‌شدند. طراحان داخلی معروفی چون بانی ویلیامز، باربارا باری و کتی آیرلند در این شوهای رادیویی حضور داشتند.
و در نهایت مجله‌های طراحی داخلی چاپی و وب سایت های زیادی وجود دارند که به توصیه رنگ‌ها، مبلمان، هنر و دیگر المان‌هایی می‌پردازند که زیر چتر طراحی داخلی قرار دارند. مجله‌ها، روی موضوعات مربوطه تمرکز می‌کنند تا مخاطبین خود را بیشتر جذب کنند. برای مثال، مجله Dwell در وهله اول روی جنبه معماری فعالیت می‌کند اما Veranda را به عنوان یک مجله لوکس زندگی می‌شناسیم. مجله‌های لانی و دومینو، افراد جوان، شیک و بافرهنگ را مخاطب قرار داده و آن‌ها را ترغیب می‌کند که خودشان با کسب مهارت خانه‌هایشان را طراحی کنند.