خانه مارینو طرحی از استودیو ATV

این ساختمان در دل جنگل‌های Pinamar (پینامار) قرار دارد. در واکنش به محیط پیرامون و بهره بردن از مزایای آن، ساختمان می‌کوشد تا در کنار حفظ نمای محیط اطراف، با آن سازگار نیز باشد. هماهنگی بین چوب و بتن، حاصل تمرکز روی ماده و ساختار است. بتن، ساختار زمین ساختی پروژه را تعریف می‌کند. سه پارتیشن ساپورت کننده، به صورت خطی در طول هم قرار می‌گیرند و کف‌پوش‌های بتنی را ساپورت می‌کنند؛ این کفپوش‌ها روی ستون‌ها آویزان هستند. ساختمان به همراه تمایزات ابعادی و بافتی‌اش، یک فضا و در همان حال، محدوده‌ها و حداکثر بنای باز را تعریف می‌کند؛ به‌گونه‌ای که می‌توان همه قسمت‌های چوبی را کامل باز کرد تا ساختمان شبیه به یک فضای سرپوشیده از کل فضا دیده شود. از طرفی دیگر جنگل هم جزو محدوده خانه است.

از طرف دیگر، چوب ماده‌ای است که برای ساخت تمام حجم‌ها و پارتیشن‌ها استفاده شده و عنصری است که محدوده‌ها را تعریف می‌کند. این محدوده‌ها، مات و دستکاری‌ شده‌اند. این قطعات چوبی را می‌توان بست، حرکت داد، جدا کرد و بنابراین تعریف‌کننده رابطه آن ها با محیط هستند.

خانه از طریق یک پاسیو که به تراس ضمیمه شده، در دسترس است که حاکی از امتداد خیابان است. این پاسیو، آپارتمان را از فضاهای عمومی جدا می‌کند که از یک اتاق نشیمن، اتاق ناهارخوری، آشپزخانه و یک باربیکیو تشکیل شده است. در طبقه اول، اتاق‌خواب‌ها از نظر فضایی با یک موقعیت نمناک و پارتیشن‌های چوبی تعریف می‌شوند. در همین حین، این طبقه به یک عرشه دیده‌بانی راه دارد که مشرف به جنگل است.

گذار از فضاهای عمومی به خصوصی، با یک دوران عمودی ایجاد می‌شود که با توجه به نور و مناظر، احساسات متفاوتی را در برمی‌گیرد. در همان حال، یک قسمت که کاملاً از چوب ساخته شده، روی تمام پروژه قرار می‌گیرد که دربرگیرنده ساختاری بتنی است و طبقات مختلف را به قسمت‌های انباری مرتبط می‌کند.

پروژه مانند یک ارتباط پدیده‌ای و ماده‌ای دیده می‌شود؛ که ناشی از ارتباط بین طبقه پایین (عمومی) و طبقه بالا (خصوصی) است. از سازه های بتنی تا قطعات چوبی، پروژه این نکته را نشان می‌دهد که روی تفاوت‌های بین ساپورت کردن و ساپورت شدن تأکید می‌کند.