دهمین دوره مسابقه معماری میرمیران|معماری؛ از زمین تا آسمان

سیر تاریخ معماری و شهرسازی حکایت از آن دارد که شهرها در طول تاریخ همواره در سطح افقی گسترده می شدند و ساختار زندگی شهر را در افق شهری به وجود آورده اند. گرچه فضاهای شاخص شهری در این نظام افقی در قالب عناصری عمودی خودنمایی می‌کردند. توجه به آسمان همواره نشان دهنده تمایل انسان به جهان ماوراء، معنویت، کشف ناشناخته های جهان دیگر، عروج و بالارفتن بوده است و البته در مواردی هم نشان قدرت و توانایی انسان و گاه ابزار قدرت نمایی انسان طی قرون گذشته بوده است. با انقلاب صنعتی و افزایش جمعیت و رشد شهرنشینی، ایجاد ساختمان‌های بلندمرتبه و رشد عمودی شهرها رواج یافت و تراکم، وضعیت زمین، هزینه زیرساخت‌های فضای زیست انسان در متروپل‌های در حال رشد منجر به گذار به سوی توسعه عمودی برای شهر‌ شد. به عبارت دیگر شکل گیری ساختمان‌های بلند را می¬توان پاسخی به گسترش روزافزون جمعیت شهرها، به تقاضای مسکن، مشکل کمبود زمین و دیگر عملکرد‌های شهری دانست. کیفیت، ضرورت و عدم ضرورت و چگونگی طراحی این بناها همواره از سوالات و چالش های پیش روی جوامع گوناگون بوده است. در ایران نیز، همگام با سایر کشورها این پدیده نمایان شد و روز به روز قوت بیشتری گرفت. پدیدۀ بلندمرتبه‌سازی اگرچه همواره از سوی اندیشمندان حوزه‌های مختلف اجتماعی، اقتصادی، شهرسازی و غیره مورد انتقاد قرار گرفته است؛ اما همواره بنا به ضرورت‌ها، حضور و تأثیر دائمی خود را در شهرها حفظ کرده است. ساختمان‌های مرتفع مؤثرترین، متمایزترین و در عین حال متنوع‌ترین نقش را در قیاس با سایر عناصر و اجزای تشکیل‌دهندۀ ساختار فضایی ـ کالبدی شهرها دارند. این بناها در شکل‌دهی به ماهیت و کیفیت بصری فضاها، مناظر و نشانه‌های شهری نقش مهمی ایفا می‌کنند که بسته به وجوه گوناگون ادراکی، احساسی، روان‌شناختی، زیباشناختی، هویتی و عملکردی (مرتبط با برداشت‌های ذهنی افراد از محیط شهری) متفاوت است. از آنجا که در عصر حاضر، شهرهای ما شاهد رشد و گسترش ساختمان‌های بلند بر بستر خود هستند، مسابقه جایزه معماری میرمیران در پی پاسخ به این پرسش است که ساختمان های بلند و شهرهای عمودی با توجه به مفاهیم بنیادی، فرم‌ها و الگوهای اصیل و تجربه‌های غنی معماری و شهرسازی کهن این سرزمین به چه صورت طراحی و سازماندهی شوند تا بتوان علاوه بر بهره‌مندی از مزایای ساخت بناهای رفیع، این پدیده را تحت کنترل درآورد و با ایجاد پیوندی میان زمین و آسمان و جاری ساختن ساختار‌های زندگی انسان همراه با ارتفاع گرفتن بنا‌ها و ساختمان‌ها، شهر را علاوه بر دارا بودن ساختاری افقی از ساختارهای عمودی نیز بهره‌مند ساخته و ساختمان های بلند به عنوان بناهای شاخص و نمادهای شهری در بستر شهر حضوری تاثیرگذار و ماندگار یابند. بنیاد معماری میرمیران با همکاری دانشگاه پارس و کرسی یونسکو در معماری (UNESCO Chair in Architecture) از کلیۀ معماران، طراحان، دانشجویان معماری و اندیشمندان که به این موضوع علاقه‌مند می‌باشند دعوت می‌کند تا در این رقابت علمی و تخصصی که مبتنی بر اندیشه ای پویا در خصوص چگونگی پیوند میان زمین و آسمان است، شرکت نمایند.