تادائو آندو (Tadao Ando)  معمار مطرح ژاپنی

تادائو آندو (Tadao Ando) ، معماری خودساخته ژاپنی است؛ او  استودیو شخصی خود را در سال ۱۹۶۹ راه‌اندازی کرد. از این زمان به بعد، تادائو آندو  بیش از ۲۰۰ ساختمان طراحی کرد و در سال ۱۹۹۵ موفق به دریافت جایزه پریتزکر شد. تیم مجله PORT به مناسبت پنجمین سالگرد تأسیس خود از استودیو آندو در شهر اوکازا ژاپن دیدن کردند؛ استودیویی که اول به عنوان یک خانه ساخته شده بود. آن‌ها در مورد اصول کلیدی زندگی ۷۴ ساله آندو گفت‌وگو کردند. آندو معتقد است؛ اهمیت واقعی معماری این است که می‌تواند به عمق دل آدم‌ها نفوذ کند. او همیشه تلاش می‌کند؛ ساختمان‌ها را به‌گونه‌ای طراحی کند که مردم بتوانند دور هم جمع شوند و با هم ارتباط برقرار کنند.

تادائو آندو ، ساختمان استودیو را اول برای یک خانواده جوان طراحی کرد. وقتی که پروژه به پایان خود نزدیک می‌شد؛ زوج جوان متوجه شدند که دوقلو در راه دارند و در نتیجه ساختمان برای آن‌ها خیلی کوچک است. در سال ۱۹۹۱، ساختمان از نو ساخته شد تا پاسخگوی نیاز تیم گسترده تادائو آندو باشد اما قبل از آن هم، سه مرتبه، مساحت بنا را افزایش داده بودند. از سطوح بتنی صافی که خیلی با دقت سوراخ شده‌اند تا نور طبیعی را مهمان فضای داخلی کنند؛ می‌توانیم به عنوان امضای کار تادائو آندو یاد کنیم.

در یک مصاحبه اختصاصی با Alyn Griffiths، تادائو آندو در مورد پروسه‌های کاری خود، وضعیت معماری و هنرمندان معاصر و قابل‌تمجید صحبت کرد. در ادامه قسمتی از این مصاحبه را با هم می‌خوانیم.

معماری شما را اغلب با هندسه ناب و بتن بدون پوشش می‌شناسیم. با اینکه از چنین اشکال و متریال پایه‌ای استفاده می‌کنید؛ چگونه به این جایگاه در معماری دست پیدا کرده‌اید؟

من سعی می‌کنم؛ فضایی خاص خلق کنم که از سایت پیرامونش جدا نباشد. به همین خاطر از مصالحی استفاده می‌کنم که در هر جایی از دنیا پیدا شوند مانند بتن که از شن، سنگ و سیمان تشکیل شده است. من معتقدم که قدرت احساسی معماری، ناشی از ظهور المان‌های طبیعی در فضای معماری است. به همین دلیل، به جای خلق اشکال برجسته، از هندسه‌هایی ساده استفاده می‌کنم که یک بازی ظریف اما دراماتیک از نور و سایه در فضا به راه می‌اندازند.

وضعیت دنیای امروز معماری را چگونه توصیف می‌کنید؟ نسبت به ادوار گذشته که شاهد آن‌ها بوده‌اید؛ الآن شرایط معمارها بهتر شده یا بدتر؟

من شخصاً فکر می‌کنم؛ جوامع امروز به اندازه جوامع قرون نوزدهم و بیستم به معمارها نیاز ندارند؛ بخصوص در کشورهای توسعه‌یافته. من معتقدم؛ معمارها می‌توانند خالق مکان‌هایی باشند که در قلب افراد جای دارند. اما در سال‌های اخیر، به علت فشارهای اقتصادی، مقیاس و توسعه سریع دنیا، نقش اجتماعی معمارها کم‌رنگ شده است. به هر حال، در همچین شرایط سختی هم دوست دارم به عنوان یک معمار، خانه‌ای در قلب مردم بسازم.

جدای از آثار معمارهایی که حس تحسین شما را برمی‌انگیزند؛ از چه جاهای دیگری الهام می‌گیرید؟

برای خلق یک معماری نو، هر چیزی می‌تواند راهنمای من باشد؛ مثلاً رمانی که خوانده‌ام، صحنه‌ای از یک فیلم یا خاطراتی که از سفر به غارهای هند و مخروبه‌های باستانی دارم. در تمام مدتی که فکرم را رها می‌کنم؛ نکات کلیدی متعددی برای خلق یک موقعیت جدید به من الهام می‌شود. خوشبختانه همواره در طول کارم با هنرمندان زیادی در جایگاه مشتری، همکار یا دوست کار کرده‌ام. چندین پروژه مشترک با طراحان مدی چون Issey Miyake، Giorgio Armani و Tom Ford به من محول شده است. همچنین با هنرمندان معاصر مانند Damien Hirst،Elssworth Kelly و Richard Serra همکاری کرده‌ام. چشمان ژرف‌نگر و متمایز آن‌ها، همواره الهام‌بخش و محرک من بوده‌اند.