نخستین موزه زیر آب دنیا ، کاری از جیسون دی کایرس

هنرمند مجسمه‌ساز، جیسون دی کایرس تیلور با خلق باغی از مجسمه‌ها در زیر آب، نگاه‌ها را به سمت خود چرخانده است. مجسمه‌هایی که بعدها به خانه آبزیان مبدل خواهند شد.
رویای ساخت مجسمه‌های زیر آب از دوران کودکی با جیسون همراه بود؛ دورانی که تفریحش بررسی صخره‌های مرجانی مالزی بود. دی کایرس مجسمه‌ساز، غواص قابلی نیز می‌باشد؛ همچنین در زمینه عکاسی از دنیای زیر آب هم خبره است. در سال ۲۰۰۶ بود که تیلور، تجارب شخصی و مهارت‌هایش را به هم پیوند زد تا اولین موزه زیر آب دنیا را خلق کند؛ موزه Vicissitudes که در سواحل گرنادا در مشرق دریای کارائیب قرار دارد.

چیزی را که تیلور به عنوان یک آزمایش شروع کرد؛ حالا به کاری تیمی تبدیل شده و هرساله شاهد رشد باغ مجسمه‌های زیر آب هستیم. در این بین، موزه آتلانتیک احتمالاً برجسته‌ترین اثر تیلور به شمار خواهد رفت؛ موزه‌ای که تا دو سال آینده تکمیل خواهد شد.

تیلور در مورد پروژه موزه آتلانتیک می‌گوید: در نقطه‌ای بحرانی به سر می‌برم. حدود دو سال است که در جزایر قناری واقع در سواحل آفریقا مشغول فعالیتم. ما می‌خواهیم موزه‌ای بزرگ در اقیانوس اطلس بسازیم. این موزه از بیش از ۳۰۰ مجسمه در اشکال و اندازه‌های مختلف تشکیل شده که اطراف یک باغ گیاه‌شناسی زیر آبی قرار خواهند گرفت.

تیلور در ادامه گفته‌هایش اضافه کرد: باغ آتلانتیک، ترکیبی از جلوه‌های انسانی، گیاهی، درخت‌ها و ساختارهای ارگانیک است. مجسمه‌ها، اطراف یک باغ گیاه‌شناسی قرار دارند و در واقع نقش ورودی آن را ایفا می‌کنند. موزه زیر آب به نوعی دو دنیای مختلف را از هم جدا می‌کند.
مجسمه‌های تیلور بعد از مدتی تغییر شکل داده و به صخره‌های مرجانی تبدیل می‌شوند. در مناطق حاره‌ای که سرعت رشد مرجان‌ها خیلی بالاست، مجسمه‌ها خیلی سریع از شکل می‌افتند و دیگر اثری از موزه باقی نخواهد ماند.

تیلور در این رابطه توضیح می‌دهد: وقتی که در محیط‌های آبی سردتر مانند اقیانوس اطلس کار می‌کنید؛ تغییرات آهسته‌تر رخ می‌دهند. بنابراین خانه‌ای که در نواحی حاره‌ای برای آبزیان ایجاد می‌شد دیگر حاصل نخواهد شد. با توجه به این مسئله، در ساخت موزه آتلانتیک سعی کردیم که اشکالی شبیه به ساختارهای ارگانیک موجود در جزیره خلق کنیم. جزایر قناری دارای موقعیت جغرافیایی، پوشش گیاهی و زیستگاه جانوری منحصربه‌فردی است و ما تلاش می‌کنیم که بعضی از آن‌ها را در کارمان پدیدار کنیم.

دولت اسپانیا، حامی پروژه است. حدود یک سال و نیم زمان صرف شد تا اجازه مطالعه طرح داده شد؛ مطالعه‌ای که تضمین کرد مجسمه‌ها محیط آبی پیرامون را به خطر نمی‌اندازند. تیم تیلور، فقط سایت‌های بایر و زیست ناپذیر را انتخاب می‌کند.
گاهی هدف از نصب مجسمه، منحرف کردن حواس مردم از مناطق طبیعی است که تحت فشار صنعت گردشگری هستند. مجسمه‌ها در مجاورت این نواحی نصب می‌شوند تا چشمان توریست‌ها را به سمت خود جلب کنند.
تیلور به عنوان یک غواص، به خوبی از دنیای زیر آب و زندگی آبزیان آگاه است. به عنوان مثال، کشتی‌های غرق‌شده، مکان‌هایی عالی برای ماهی گیری هستند چون به محیطی ایده آل جهت رشد آبزیان تبدیل می‌شوند.

تیلور می‌گوید: بیشتر آبزیان در پی یافتن پناهگاهی هستند تا از دست صیادها در امان بمانند؛ بنابراین اگر جسمی را زیر آب قرار دهید آبزیان داخل آن سکنی می‌گزینند. البته فاکتورهای دیگری چون کیفیت آب، نور و موقعیت نیز دخیلند. ما در کارهایمان از جلبک‌های دریایی نیز بهره بردیم. حالا آثار ما با قسمت‌های رنگی اکوسیستم دریایی همراه هستند. وقتی که موجودات دریایی داخل مجسمه مستقر شوند؛ نما و بافتی شگفت‌انگیز برجای می‌ماند.
هر پروژه کمی متفاوت است؛ پس مواد و پروسه نیز فرق می‌کند. اما معمولاً مجسمه‌ها را با نوعی بتن مناسب با محیط دریا می‌سازند. تیلور هرگز از فلز استفاده نمی‌کند زیرا فلز زنگ می‌زند و محیط را آلوده می‌کند.

از تیلور پرسیده شد که اگر مجسمه‌ها متلاشی شوند چه بر سر دنیای زیر آب خواهد آمد؟ او در پاسخ به این سؤال خاطرنشان کرد؛ مجسمه‌ها به‌گونه‌ای ساخته شده‌اند که تا صدها سال پا برجا باقی خواهند ماند.
وقتی مجسمه مدتی طولانی زیر آب بماند؛ لایه‌های کلسیم روی آن رسوب خواهد کرد و دیگر قابل‌شناسایی نخواهد بود. به همین دلیل، تیلور تصمیم گرفت از اشکال ساده و به شکل انسان کمک بگیرد زیرا بدن انسان هر قدر هم تغییر کند باز می‌توانیم قسمت‌هایی از آن را تشخیص بدهیم.