معماری کلیسای جامع میلان “دومو دو میلانو”

کلیسای جامع میلان یا Duomo di Milano که در بین ایتالیایی ها به این نام معروف است یکی از بزرگترین کلیساهای جامع دنیاست. این بنا یکی از بناهای معروف دنیا می باشد، سبک آن گوتیک و به خوبی بیانگر رقابتی جهانی در معماری می باشد. قدمت این بنا به 6 قرن پیش بر می گردد.

کلیسای جامع میلان جایگاه اسقف اعظم میلان است. سبک معروف گوتیک در این بنا و دکوراسیون آن بیشتر یادآور سبک های فرانسوی است تا سبک ایتالیایی. بنیان گذار این سبک؛ اسقف اعظم آنتنیو سشلزو در سال 1386 بود. زمان شروع کار همزمان با رخدادهای تاریخی بسیاری بود که از جمله می توان به تخت نشینی گایان گازلو ویسکانتی را نام برد. این بنا برنده یکی از بزرگترین جایزه های نوبل شد.

نمای خارجی این ساختمان توسط فرانسیسکو ماریا ریچینی و بابیو مانگون و تحت نظارت فدریکو برومو در ابتدای قرن 17 شروع به ساخت گردید.پنج مدخل و دو پنجره میانی هم در سال 1638 به این ساختمان اضافه گردید. با روی کار آمدن معماران جدید؛ تغییرات تازه ای اعمال گردید. در سال 1649 کارلو بوزی تغییراتی را در نمای بیرونی بنا اعمال کرد که این تغییرات آن را با سبک گوتیک بیشتر و بیشتر نزدیک می نمود.
ایده ها و تغییرات بیشتری نیز توسط فیلیپو جووارا (1733) و لوگی ون ویتیلی (1745) صورت گرفت، اما این تغییرات پذیرفته نشد. در سال 1682 نمای بیرونی خراب شد و پوشش سقف در همین زمان به اتمام رسید. از طرفی کلیسای جامع میلان به دلیل داشتن منار مخروطی شکل مادونیا (Madonnia) که خالق آن گیسپی پرگو است بسیار معروف است. طبق گفته های مردم کوچه و خیابان این شهر، میلان معروف به آب و هوای مه آلود است و با این وجود؛ منار مخروطی مادونیا از فاصله دور قابل رویت است؛ گویی مدت هاست که در این شهر آب و هوا هیچ تغییری نداشته است.

اما این نمای با شکوه چگونه تکمیل شد؟ داستان این شکوه و عظمت بسیار جالب و شنیدنی است که در 21 می 1805 آغاز شد. دقیقا زمانی که ناپلئون بناپارت به پادشاهی ایتالیا رسید. او تاکید کرد که نمای خارجی باید خیلی سریع تکمیل شود.
باید از ناپلئون برای هفت سال تلاش مستمر در پایان نما سپاسگزار بود. دیدگاه بوزی برای تکمیل بنا و همچنین اضافه کردن ایده‌های تازه توسط فرانسیسکو سوآو برای اضافه کردن عناصر تازه به سبک گوتیک در نمای بالایی پنجره‌ها قابل‌تقدیر است. دست‌ و دل‌بازی ناپلئون مثال‌زدنی است و به همین منظور، بر فراز این بنا پیکره وی در بالای یکی از مناره ها به چشم می‌خورد. آرزوی او به واقعیت پیوست و او در کلیسای جامع تاج‌گذاری کرد.

در سال های 1829-1858 شیشه های رنگی با نمونه های جدیدی جایگزین شدند؛ اما تغییر چندانی ایجاد نکرد. کمبود طاق و مناره ها در این دوره جبران گردید اما دیگر تغییرات خاص و جزئیات در قرن 20 کامل گردید. اخرین دروازه در 6 جولای 1965 افتتاح شد.
این دروازه نمایانگر آخرین عنصر اضافه شده در قرن اخیر است، یعنی بازتابی از بازسازی و به روز نمودن یک بنا. اما شایعه کم نیست و به گوش می رسد که بعضی تمثال ها و پیکره هایی در آینده به این نما اضافه می شود، چراکه هریک در نوع خود؛ تغییرات تازه ای را ایجاد می کند. نمای اصلی کلیسای جامع بین سال های 2003 تا 2009 نوسازی شد.